İntihar demiyorum, unutmak..
Yavaş yavaş nefes alarak
Ve bir jiletin bileğimdeki son dansını finaline kadar izleyerek..
Ölüm denilen sinemada,
Sensiz,
Tek başıma..

Gözlerim doluyor,
Arşivimdeki biz filmi başlıyor gözümü kapattığımda.
Yönetmen benmişim gibi,
Ne çok başrol vermişim öyle sana,
Ne çok oynamışız aşk denen bu oyunu çocukca.
Kurallara bile uymadan
Ve birlikte uyumadan asla..

Elime baksam elimi tuttuğun gün geliyor aklıma,
Avuçlarımdaki çizgiler bir falda ömrün olduğunu söylüyor yüzümü tokatlarcasına.
Yani sen gidince ömrüm bitti mi benim ?
Ağlıyorum,
Unutmak istiyorum yalnızca.
Oysa ayaklarım bile seni anıyor beraber yürüdüğümüz yollarda.
Ayakkabı tıkırtılarını taklit ediyor ayakkabılarım,
Her adımda..

İntihar diyebilirdim..
Çünkü çok uğraştım unutmak için,
Beraber dinlediğimiz şarkıları sildim.
Gittiğimiz yerlere bir daha hiç gitmedim.
Sustum,
Seni seviyorum’u ezbere bilen dudaklarım inanmazdı
İçimden söyledim.
Hayaline karşı bağırdım;
Seni sevmiyorum dedim..
Başka gözlerde aradım sonra o masum gözbebeklerini,
Başka gözlerden baktım hep gözlerine..
Hayaldi hepsi, sahte;
Uyandım düşlerimden düşünce..

Şimdi sıcacık ellerin yerine,
Soğuk bir jileti tutuyorum ellerimle..

İntihar demiyorum, unutmak..
Hem de bu gece,
Sabaha manşetlerde tanıdık bir ceset göreceksin.
Üzül,
Artık aklıma bile gelemeyeceksin..

Ahmet Kastancı