Bir adam düşünüyorum,
Heran ölümü bekleyen,mutsuzluktan kıvranan biri.
Hatıralar yazmıştı kendi ,kendine bu duvarlara,
Şiirler söylemişti tutsakken,
Oda mutluydu bir zamanlar çocukluğunda
O’na da masallar anlatırdı büyükannesi,
Sabırsızlıkla beklerdi yollarda babasının gelmesini.
Kaderinin böyle olmasını istermiydi hiç?
Duruşması vardı birkaç gün sonra.
O’da hapis yatacaktı haksızlıktan.
İçinden bağırmak geliyor,
Suçsuzluğunu haykırmak istiyordu evrene.
O’nu dinlemeliydiler,
Suçsuzluğunu ispat etmeliydi,O’da yaşamalıydı,
Mutlu olmalıydı hayatta.
Kurduğu hayaller gerçekleşmeliydi.
Hayat iki yüzlü olamazdı,
Aldanmamalıydı kişiler.
Suçluyla ,suçsuzu ayırmalıydı yargıçlar.
Savcı iddiasını,daha doğru bir yolla yapmalıydı.
Olamazdı o’nu mahkum edemezlerdi.
Ama faydası yok artık bu haykırmaların,
Şahitler yalan söylemiş,
Suçsuzluğunu ispat etmesinin zamanı geçmişti.
Müebbet bir kişinin elemini duyuyor şimdi.
Haksızlığa,insanların ikiyüzlülüğüne ağlıyor,
Yavrularına ağliyor,babalı yetim kalacaklar.
Adalet istiyor Allah’TAN,
O,kurtarmalı O’nu,
Çünkü suçlu olduğuna inananlar,nefretle anacaklar O’nu,
Ve bu evrenin kötü yolsuzluğunu.
Adam düşünüyordu yine,sürünerek giderken hücresine,
Bu kısacık ve sınırlı hayatın mutsuzluğunu.
AMA İNANIYORDU,Allah yardım edecekti O’na.
Ah bir görebilecekmiydi acaba kurtulduğunu ?

SUZAN ÇELİK.EMKL. ÖĞRT.