Toprak kokan hislerim, yıldızlara değerken
Kavruldum alevinde, yaktığın günden beri
Yıkılmaz denen burcum sana boyun eğerken
Savruldum rüzgârınla, yıktığın günden beri.

Takâtsiz duygularım, omuzlarken geceyi
Unutmuşken yüreğim efsunlu o heceyi
Gözlerinin tılsımı çözerken bilmeceyi
Dağıldım efkârınla, baktığın günden beri.

Ekin vermezken artık çoraklaşan toprağım
Yeşerdi birden bire, kuruyan her yaprağım
Sevinç gözyaşlarıyla ıslanmayan kipriğim*
Gürleşti, pınarıma aktığın günden beri.

Gülü solan bahçemde susuyorken şakıyan
Hayallerde kalmışken gözlerimi okuyan
Gönlümün gergefinde aşk kazağı dokuyan
Geldi çattı, karşıma çıktığın günden beri.

Ebedi kapanmışken her şeye kapılarım
Kale surları gibi muhkemdi yapılarım
Bozduğun kanunlarla yıkıldı tapularım
Gönlümün kilidini söktüğün günden beri.

Yılların etkisiyle nasır tutmuşken zarım
Pes etmiş yüreğimde; dinerken ahuzarım
Sonbahara girmişken ıpıssız lâlezarım
Şenlendi, yağmurunu döktüğün günden beri.

Sarstın beni yerimden, sabitlenmişken yere
Koparamazdı asla; ne el, ne coşan dere
Yenildi arzularım, gözü civanpervere
Teslim oldum, ilgimi çektiğin günden beri.

Gönlümün kapısını kimse açamaz derdim
Kıblegâhına; aşkın seccadesini serdim
Huzur gülşenlerinde dalbudak ışkın verdim
Sevgi denen tohumu ektiğin günden beri.

Sensin; kalelerimin şüphesiz kumandanı
Sensin; gözbebeğimin vazgeçilmez handanı
Sensin; köşke döndüren hapsolduğum zindanı
Bayrağı otağıma diktiğin günden beri.

*kirpik(halk dili)

Şiirlerin Ziyası
25 mart 2012
Trabzon