Âsi serçem,
rüzgârlı bir gündü
gökyüzü lekesiz maviydi
zirvelerdeki beyaz kar ışıl ışıldı
göl bir ayna kadar berraktı
yaprakların arasından sızan güneş ışığı sıcacıktı
derin ve sessiz bir tatmin her zerreme hâkimdi
Güneşe ve bulutlara yakın olan rüzgâr sesini fısıldadı kulağıma
bir tarafta dağ ve orman,
diğer yanımda deniz
sense kalbimdesin
beni bulutlara değdirecek kanatlarım var gönlümde
pençeleri kesilmiş bir kaplan mâsumiyetindeyim şu an…
Güllerin, dikenlerin içinde boy vermesi gibi
sarı sıcak bir alev sarıyor tenimi
bir dokunabilsen,
bir dokunsam eriyecek mesafeler
sana susayışım içime akan bir baldıran zehri
hani, elimi uzatsam tebessümlerini sevebileceğim
yetim baharlara bağladım mavi umutlarımı
gelmiyorsun...
gelemiyorsun zincirli yüreğinle..
susmalı mıyım boyun eğişlerimde..?
evet,
susmalı en ince yerinden şafağın...
susmalı...
sus..!
susmalı
ve
haykırmalı mavi mavi
“Seni seviyorum..!”...diye…