Hesaplaşıyorum sensizlikteki dargın geçmişimle
Daha fazlasını yapamayan ben
İlmik ilmik dokunuyor acı nezaketiyle
Söküp atamıyor seni cılız bünyem

Savunamıyorum kendimi öyle çocuk gibi
Yığılıyor başımdan aşağı,sana kızgınlığım
Oysa ben suçluydum,bendim sebebi
Uzlaşmıyor hayat bizde yaşadıklarım

Gün geldi güçlü yalnızlığım tükendi
Bir başıma kangren kalbimle attım
Gün bitecek ben köle aşk efendi
Karşımda ölüp dirilen ruhuma acındım

Çok şey istememiştik solmadan hayat
Sırtımızı içimizdekilere dönüp sevecektik
Çok şey beklememiştik sönmeden tabiat
Bahara açacak toprağımızda yeşerecektik

Ellerimle teslim ettim,seni çürüdüm
Her gün bir parçam ettiğime adağımdı
Sahte tebessümlerde ağlayıp,hüzünlere yüksündüm
Her gözyaşım gidişinde kuruttğum sayıklayışımdı

Dünümdüm,yarınımdın,aynı zamanımdın
Büründüğüm hasretlerde sendin nağmelerim
Bitmeyecek sanmıştım,şarkılarımdaki kadınımdın
Şimdi hıçkırıklara boğuluyor,odamdaki bensiz mürvetin

Ziya Karakoyun