bütün şiirler iklim değiştirir
şairler ölmez aslında
başını okşadığın köpekler ölür
ruhunu onlara verir Tanrı
tenini yağmur bekleyenlere
sus artık sen bir ölüsün
boşuna bekleme yağmurları
su sadece toprağın kokusunu alır

aşkı gömersin alnının bir yarısına
öteki yarısında yalnızlığın
seni düşünenlerle bir başına kalır
öykünden midir nedir bunca öykünmen
sabahın sabah değil akşamın akşam
okursun okumasına amma
dillerin asıl yazdıklarına şaşar
ölüyken de anlaşılmazsın

telaşına bakıp gülümseyen
avamdan güllerin kokusunu alsaydın
anlamak için ağlamana da gerek kalmazdı
gözlerini kapatman yeterliydi
direnip durduğun bu uykuya
sarılıp yatmanın keyfini de alırdın hem
gece uyumak içindir sarılmak yar için
her yer gönlün kadar karanlık değil

mesafeler anlamsız gelir dehalara
bilmez onlar cenneti cehennemi
metroda dinlediğin o sokak çalgıcılarının
dök eteklerindeki bütün taşları
yollar uzasın yollar eğilsin bükülsün
sen onlarla gül benimle ağla en iyisi
martılar denizi görür bütün çatılardan
yarasalar şehrin ışıklarını

mana aleminde heyecanlar diridir
çekilmez kahırdır hayaller akla zarar verir
aşk kalem ve gözlerin esarete götürür
çünkü olmak başlı başına sanattır
ölmek hikayeler yazmak kadar kolay
şiirsiz kimsesizsin yani yani anlatamazsın
oltayı çıkartan balıkçıya bensiz
yırtılan yanağının acısını sevgilim