Aslında seni değil de, aşkı özlüyorum.
Yani özlemimi sana değil de, aşka sözlüyorum.
Düşün, okumanı bile istemiyorum !
Allah’tan şiirlerimde, rahatça yalanları gizliyorum.

Çünkü yüzünü görmüyorum, görsem biliyorsun;
Dayanamayıp hemen doğruları söylüyorum.
Özlemekten nasıl delirdiğimi de görmüyorsun.
Senin adın Aşk bende, bunu da unutmuşsun görüyorum.

Çünkü bak ilk dörtlüğe, tüm şiirler adına.
Aşkın yanımda hala, nasıl dokunayım bir kadına.
Kusura bakma, çok geç vardım her şeyin farkına,
Ama bak yine de, umutla bakıyorum yarına.

Çünkü hep umut derdim sana.
Sen umutken, sensizlik kör bir adamın gördüğü alan.
Yani karanlık! ve kendimi bile kaybediyorum o zaman.
Bir hiç oluyor sadece elimde kalan.

Çünkü yaşadım biliyorum, bir daha yaşatma !
Tek dileğim Allah’tan, sensizliği yaşama.
Güçsüzsün biliyorum, bir yere yığılıp kalma.
Yani ben olma akla zarar, olursa dayan ama.

Çünkü seni öyle görsem dayanamam.
Sensizliği yazmayı bile sevmiyorum n’olur anla.
Özlemi seviyorum ama, çünkü gülüşün gelir akla.
Malesef her şeye rağmen yazsam da yaranamam.

Ah be, bir gün de özlemime yenik düş, dayanama !
Diğer adındı ömür, işte yoksun, yaşadığım ölüm.
Her şeyi bir yana bırak, özlüyorum be ömrüm.
Kelimelerin sarrafı olan ben; özlemi anlatamıyorum düşün gönlüm.

Gönlümsün çünkü; o da senin gibi artık, söndü.
Gel de yak, herkes gerçek aşkı görsün.