yabancı sularda boğulmaktı
gözlerine ülkesizce teslim olmak
ve gülüşlerinde
hangi çocukluk yazları topladın
ki
unutturdun bütün mevsimleri
tonunu renklerin
nefesinle uçur beni
ruhumu yüreğine kapat
yüreğini
yüreğini giydir üşümelerime
bakışlarından olsun
ilk ve son karanlığım...


bir kentten ölümüne ayrılır gibiyim
cam kırıkları ayıklar gibi dudaklarımdan
beklerken kabuslarıma gidişlerini
belki kırlara çıktığım saçlarında
yorumsuzca dinleneceğim birgün
belki yüzyıllık bir şosede
sesini ararken öleceğim
seni sevdiğimi bileceğim...

içimin tozlu toprağını kaldırır
bir senin uzaklığın
beynimin ara sokaklarını dolaşır
bir senin yakınlığın
uzak yakınlığının yalnızıyım...

aşk tezgaha düştü
zamanı
seni gördüğüm anlarla
ölçüyorum
ve zamandan uzun güzelliğin
kavramlar üstü bir boyuttayım
sana duyduklarıma ezik
başucumda cahil bir uzay
sensizliğin yarınıyım...



kağan işçen...