“Salya sümük gece teninde,
Saçlarını sarıyor bir kadın,
Salyangoz kavanozuna,
Titreyerek…”


Kuzum;
Kilise izin vermez
Bekâreti bozuk düzende
Avuçların terli biliyorum
Günah keçileri bekler
Ellerinde kızıla boyalı
Çarşaflar…


Ve…
Yüreğe yırtılan çanlar
İzbe kaldırımların günü
Şimdi yine kadın düşecek
Tökezleyerek zamana…


Fare suratlı gölgeler
Veronika gül suyunda
Aşk kilise de yıkanır
Melek yüzlü sarnıçlar
Gözyaşı akıtır durmadan


“Yüreğine şiir değmiş
Kuşlar gibi çırpınıyor
Veronika…”


Söz vermiş aşklara inat
Bıçak kesiği düşleriyle
Kader denilen savaşın
Hurçlarına dikiyor
Namus bayrağını…


Çocuklar;
Bir şekere kanmıyor artık
Ellerinin kirinde yükseliyor
Umuda yelkenli gemiler
Kuma çiziliyor kadersiz


Şizofren bir yalnızlığa
Jilet atıyor Veronika
Avurt dolusu öfkelere
Sitem yazıyor sonunda


“Kent dolusu kalabalık
Görmüyorlar serçelerin
Ölüm şarkısını…”


Birazdan…
Bir gölge eksiliyor düzleminden hayatın
Slovenya sırtlarından bilinmezlere…