ARTIK UMUTLARIM ÜŞÜMESİN

Kara bir gecenin acısını taşıyordu yüreğinde
Her şey varla ,yok arasında, yokluğun sarhoşluğu cabası
Uyandıran yok düşlerimden, yanaklarımdan sızan,
Ilık gözyaşlarım acılarımın,umutsuzluklarımın yağmuru,
Saklandığım gölgelerin ardında,var mıdır, bir umut,
Rüzgar bir avuç kor olmuş,kuyruğunu sallayan,
Sadık bir köpek gibi yüzümü ellerimi yalıyor.
Paltomun yakasını kaldırmış yürüyorum.
Pişmanlığın., çaresizliğin acının ayazı içine işliyor.
Son cemre düşüp de,dost elimden tutana kadar.
Bende mevsim sonbahar,dudaklar titrer,gözler ağlarken!
Gamzeler derinleşir,yanaklarımda,adımlar yorgun.
Dayanılmaz bir ses çığlık çığlığa, bulutlar bu günde siyah!
……
Yorgun adımların ardından gelen bir umut.
Yüzündeki su berraklığı,gözlerinde sonsuz deniz
Yakamoz ışıltıları,gecenin bir ucundan tutup .
Sabahın ilk ışıklarına uyandırır beni ,
Ilık bir güneş doğar,sıcacık ısıtır yüreğini,
İlk umut adımlarını atar, yürümeyi öğrenen bebek gibi,
Kentin soğuklarını içine hapsettim,
Aklını çelen düşüncelerini de.
Artık umutları üşümesin diye.
01.02.2012 Gülseren Akdaş