V şekli bir avcıyla
açlığına vurulan serçelere bölsem kendimi diyorum
kaç küçük et çürütür insanlar tenimde bilmiyorum


sesimi bilmediğim sokaklara yolluyorum
ki her harf eğri bir lisanla sataşıyor dudaklarıma

şehir esniyor sesimi soluma uyuyup kalıyorum
buruşuk hitaplarla topluyorum kendimi

manasını arayan kelimelerle oturmuşluğum var
sanki konuk gece sanki gece kükrüyor sesime vardığında
bilmediğim mecralarımı dolaşıyor şair’ler

üstü açık unutulan fikirlerimi assam
harflerimden damlardı yağmur içime
gün beyazına ziyaret
dut ağacına emanet zihin
fer kuytularıma zeminden bu yana askıntı bir düş

sonra
kayıp kayıp dağılıyor cümleler
gölgen ıslak itiraflarımı saklıyor
sen istersen bir gezin şuurumda
bu yağan yağmurlar bile kendinden kopuk

oysa bir harfin boynunu büküp kalmaktı
teninde başlayan rüzgârın teninde döllenmesine işaret
benden kopan her adımım dudaklarımı terk eden bir sefil
bilinmeyenlerle sorgulardaydı
o eğri harfle başlayan lisan şart koşmuş zamana


filizlerim yol boyunu ayırır sıyırır
kahır gülüm göm yüzümü zamana der gibiydi

ihtilal sanığıyımdım okudum bütün itiraflarını gecenin
o karaya düşkünlüğünü sıyrılıp öpmüş ayaklarını üstelik

oysa ağrıyan yerinden kopuktu düşler
ağardığı yerde isyan i sancı ürküyorum rüzgar gibi
saldırıyorum şehre kıyafetlerini unutmuş bir siyahiyim

dön yüzünü oradan buralara ya da dönme öylece dur
fikrimle kavgamı bekle sorma bir şey bekle biraz beni
kendime birkaç sana bilmem kaç bahar geç kaldım
sarıyorum rakamları bakma ben seslenmeden bekle

bilirsin
sokaklar hiç bu kadar sarkmazdı şarkılara
perçeminin sayısı kadar çizilmezdi adın sıralara
ki ellerim sıraya siper
bir teneffüs ihtimali var gözlerimin ucunda
beklemeler kendinden ihbar
parmaklarımda incinen kehribar
bir seslensem de az yol eylese sabrına

ıslak tenimi alıp yaslansam arşına öyle
soluma uyuyup uyuyup kalsam
buruşuk haykırışları kentine saklasam
kendimi başa alıp sana sarsam