Çocukluğum geldi, nedense şimdi birden aklıma
Kim kimdi, ne de neydi?
Bilip de, sormazdık bile
Düşünmeden severdik, hemen herkesi
Neden severdik ki?
nasıl da çok severdik!
Sevdik işte, o da Allahın kulu değil miydi?
Hayatımızı bile, hiçe sayardık
Tutar da, korurduk birbirimizi

Ne de güzeldi, küçüklük
Koskocaman bir yürekle, dolaşırdık
Minnacıktı ellerimiz
Allaha dualar ederdik, açarak ellerimizi
İnsanlığımızı, kaybetmemek için
Ve kopuş da, ayrılmayalım diye
Oysaki şimdikiler; neden kim kime, dumduma
Aşk da bilinmezdi ama, en pak haliyle yaşanırdı sevgiler
karşı kaldırımlarda, utanarak arlanarak yürürdük

Küçücüktü bedenlerimiz
Ama kocaman umutlar taşırdı, yüreklerimiz
Hayaller kurar, dağları da aşardık
Evimiz vardı
Ardına kadar da, açıktı kapısı
Taşır da dururduk her şeyimizi, arkadaşlarımıza
Arkadaş; biz de eşittir, dost demekti
Kocaman sırlarımızı, hiç oflanmadan taşırdı
Çakmak çakmaktı, sevgiden gözlerimiz
Mahalleyi de korurduk
Namus bekçileri gibiydi, gönüllerimiz


Ben seni ne de çok kadar, çok severdim
Sende öyle, değil miydin?
Hiçte, ayrılmazdık
Nefesimizin de, biraz uzağında duramazdık
Asla kopamazdık, yelinden
İstemezdik ki; hasret ve özlemleri
Sevip sayıp koşup da, sarılmak dururken
Birbirimizi
Bilir misin ki küçüğüm, ayrılınca çok özlerdik
Sende beni, bende seni arardık

Biz nasıl da, bu durumlara gelebildik
Öcü gibi kaçarız, şimdi kendi kendimizden
Eskiden gönlümüz; sevgiye, keskin bir bıçak gibiydi
Şimdi elimizden, düşer kelleler
Onca masumiyetimize de, neler oldu?
Oysa; ne de çokça severdik, bizler hep birbirimizi!
En güzel duygulardı, vatan ve millet sevgisi
Ailemiz için ve insanlık adına yarışırdı sevgiler
Öğretmenlerimize, sevgi ve saygı duyardık
Anneden ve babadan sonraydı, onları sevmek ve saymak

Biz de; Kürt - Türk, sağ - sol ve mezhepler de yoktu
Hepimiz bir ve bütündük
Sevgi ve saygı bağları, bizim oyun yerimizdi
Ne de çok severdik
Tüm sevgilerdi, benim çocukluk aşkım
Nasıl da çok tutardık, bizler seni
Bırakmaz; sarılırdık, o soğuktan donan ellerine
Çocukluk arkadaşım!
Ellerin kırılsın he mi, nasıl da kıyarsın acımadan kardeşlerine…






(01.03.2012)AZAP…





DOST GÖNÜLLERDEN;


NE OLDU BİZE


Kim düşman etmiş, dede ile torunu,
Bak tarihine de, anla sorunu.
İsmin pkk koymuşlar, doğru mu?
Kim nifak soktu, ne oldu bize?

Her nevruzda biz kol kola gezerken,
Deden "Çanakkale geçilmez” derken,
Ay yıldızı, “ kanlarıyla ” çizerken,
Kim nifak soktu, ne oldu bize?

Kız alıp kız verip, karışmış kanlar,
İkiz kardeş, namlu ucunda canlar,
Sen vurulunca; “benden de kan damlar”
Kim nifak soktu, ne oldu bize.

Birlikte dökerdik düşmanı denize,
Basıp giderdik ATATÜRK’ den ize,
Ya nazar değdi, ya geldik göze,
Kim nifak soktu, ne oldu bize.

Dön yanlıştan, cem olalım mecliste,
Böyle değildin, bir yanlış var bu işte,
Bu bir oyun, ipin ucu ibliste,
Kim nifak soktu, ne oldu bize.

İn aşağı, çek parmağı tetikten,
Kimse fayda görmez,ihanetlikten,
Anan da ; bıkar oldu şehitlikten,
Uyansan rüyadan, bayramdır bize.

Sağ-sol,alevi-sünni tutmadı,
Gürcü,Çerkez, lazı bunu yutmadı,
Kim beynine,bölücülük sapladı,
“Kin- nifak” soktu, şer oldu bize.

Melek görünüp; yahudinin silüeti,
Dev israil kurmak,melun niyeti,
Bölünmek olmasın; "işin diyeti",
Kin-nifak sokup,"şer" olur bize.


Ozan Erdem’in sana bu son sözü,
Dikmiş dış mihraklar, yurduna gözü,
Yören petrol,verme eldeki kozu,
“Seni kullanıyorlar”, bu işin özü.

Erdem GÜMÜŞ
29.12.2011
NİĞDE





Ne güzel çocuklardık eskiden
hem maviydi o zamanlar gökyüzü...

ekmeğin,
tuzun
suyun /
hayatın tadı
minicik yüreklerimizde
umudun adı
vardı...

Korkardık
kötüden/
nefretten, kinden...
ama
cesurduk bir o kadar
severken...

Ne güzel çocuklardık eskiden
büyüdük /
gördük...

Maviydi o zamanlar gökyüzü...

Maviyi/
yiten yıllar
çaldı......................................Pınar Salman






evet ne oldu bize nasıl yitirdik
eski güzelliği nasıl
gün doğuyordu eskiden
yoktu kara bulutlar
sevgiyi bitiren
dosttu arkadaşlar kardeşti
şimdi kurşun sıkar oldu........AYSE 09




"NOSTALJİ...
biz çocukken
yüreğimizin avlusunda
beyaz açan akasyalarımız vardı
yaşama tutunulan semanın maviliğindeydi hikayeler(imiz)

büyüdük
başımızı yorgunluğun efendisine yaslarken
bir masal sokağının kırışık yollarında
kaldı seslerimiz

yüreğin girdaplarında
buz yüklü yaşlar akıtırken
ne çok eskidik
farkında olmadan eskitirken eksildik kendimize

ahh!
şimdi
her yer heyula
dönüp dolaşıp gideceğimiz
martı sabahlı aydınlık kıyılarımız da yok
ne çok yalnızız
ne çok yalnız kaldık
umutlarımız kan revan
kelepir düşlerde ışıksız g özler
heryanımız gri siyah

yüreğin bahar bekleyen kapıları şubat ayazında
çıkamadık karanlıklardan
ne çok değiştik
biz demekten ne zaman vazgeçilip sen-ben olundu

yüzler
mütebessim değil şimdi
hangi hesap kitap öğretti
bunca onarılmayan
kin nefret güvensizliği
hangisi

biz küçükken
pencelerimize kuşlar konardı
biz büyüdük
kaç bahardır pencelere kuşlar(da) konmuyor artık..."

Maalesef büyüdük büyütüldük istemeden...
Keşke çocuk kalınabilse..
En azından yüreğimizdeki çocuğu büyütmemeyi onu yaşatmayı becerebilsek...

’Şiir’iniz sayesinde çocukluk anılarımıza dokundu yüreklerimiz. Teşekkürler....SERA
Saygıyla...

sera. tarafından 3/1/2012 4:16:17 PM zamanında düzenlenmiştir.




_______________BU GÜZEL ESERE YORUM YAPMAK YADA BUNU HARMANLAYARAK GERÇEK DÜŞÜNCELERİ ORTAYA KOYMAK SANIRIM SADECE BU DEVRİN ZİHNİYETİNE GÖRE UCUZ KAHRAMANLIK OLUR ÜSTADIM ÖYLE Kİ ÖZGÜRLÜĞÜN SADECE BEYİNDE OLMASI ÖZGÜR DÜŞÜNCENİN YAZILIP KONUŞULMADIĞI HEP GİZLİ SAKLI OLAN VE KONUŞULMASI GEREKEN HER MEVZUYA SUKUT ETMEMİZ BİRLERİN TEMİZLEYİCİ BİRLERİNİN SUKUTU ZORUNLU KILMASI HAYATIN HER ALANINDA BİRLİKTELİĞİ OLAN BU KOCA ÜLKENİN İNSANLARI SADECE DÜŞÜNCEDE AYRI DÜŞÜYORSA SADECE DÜŞÜNCEDE KENDİLERİNE VE KARŞISINDAKİNE SAYGI DUYMUYORSA ÇOCUKLUĞUMUZDAKİ DOSTLUĞU ORADA Kİ KARDEŞLİĞİ BULMAMIZ BULMAMIZ MÜMKÜN DEĞİL YER YÜZÜNDE YAŞAYAN ALLAH’IN YARATMIŞ OLDUĞU TÜM İNSANLAR KARDEŞİZ VE SADECE YARDAN DAN ÖTÜRÜ YARDANIN YARATTIĞINA SAYGI DUYMAYI ONA TAHAMMÜL ETMEYİ ÖĞRENİRSEK DÜNYA İÇİNDE BARINDIRDIĞI İNSANLIKTAN ONUR DUYAR LAKİN ÖYLE OLMADIĞI İÇİN SANIRIM DÜNYA İÇİNDE BARINDIRDIĞI TOPLUMDAN UTANÇ DUYUYORDUR SAYGILARIMLA......................gevdan.......






Hayatın ilerleyen dönemlerinde
şahit olduklarımız nasıl da özletiyor
o en masum, bir melek edalı çağlarımızı.
Evet, hangimiz hangi fikirden,
zikirden,
milletten nefret ettik
çocukluğumuzda,
hangi arkadaşımıza veya insanlara kötülük düşündük!
Ne güzeldi yarınlara dair hayallerimiz!
Ne umduk,
ne bulduk!
insan hırsları ile çekilmez hale gelen
bu dünyada,
göz yaşlarını akıtan bir çok sebepler varken
özlem duymamak ne mümkün
sevgilerin en doğal dönemlerine,
çocukluk günlerine......................yaban böceği