Aile özlemiyle kıvranan,
Dışlanan,yoksun bırakılan,
Horlanan çocuklar,
Kanatları kırık kuş gibi,
Çırpınışları gözler önünde.

Sorumsuz anne,babalar,
Konuk olduğumuz dünyada,
Onların hayatlarını neden,
Muhteşem değil,zindan ediyoruz,
Yaradan insanı mükemmel yaratmış,
Tüm tabiatı güzellikleriyle,
İnsanın hizmetine sunmuş,
Bize ne oluyor da bu Cenneti,
Cehenneme çeviriyoruz.

Her şeyden üstün tutacağımız,
Gururumuz bizim çocuklarımızı,
Neden başı boş bırakıyoruz,
Hiçbir suçu günahı olmayan,
Tertemiz dünyalarını kirletiyor,
Neden evden uzaklaştırıyoruz.

Yanlış yola sapmalarına,
Amaçsız başı boş gezmelerine,
Neden sebep oluyoruz.
Bahçemizin çiçekleri onlar,
Daha açmadan solduruyoruz.

Verebileceğimiz en güzel hazine,
Sevgi,biraz ilgi alaka değil mi?
Evinde aradığı sevgiyi,ilgiyi,
Özlemini çektiği şefkati verelim,
Çok şey değil istedikleri,
Tatlı bir bakış,
İçten samimi,gülümseme,
Candan hakiki bir sıcaklık,
İnanın hepsi bu kadar..

Sami ARLAN...