Ey Mevlana; Senin Şems’ e duyduğun aşk neyse…
Gittiğinde ten ve dünya telaşından uzak o sevgili,
Yerde ve gökte sana bağdaş dostlar çoktur
Bu gözlerinin hırsızı “dostu” unutma ama hatırla diyerek,
Sözleri kıskandıran, bakışları kıskandıran, gönülleri kıskandıran
Diyar diyar gam yüküyle dost arayan çarıklar.
Başka bir dosta meylediyorsun etme
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun etme dost, etme diye her yakarışında
Yokluğu, dudağını kurutan,
Bir ilkbahar mevsiminde zemheri olup üşüten
Yandıran, alevler içinde tutuşan volkanda yandıran.
Gaybubeti, yüreğini paramparça eden
Hasreti,
Kırk yıllık Semahı yana yana döndüren fecre kadar aşkla
Kül eden cehennem narından beter ateşte yinede üşüten,
O aşk neyse…
Sen oldum o aşk ile bir Şems yaşadım.
Gözlerinin hırsızı olduğum.
Suyun her zaman duru ve berrak akmadığını,
Ateşin her zaman acımasız yanmadığını,
Bazen suyun aktıkça yaktığını, ateşin yandıkça serinlettiğini,
Üşümeyi öğrendiğim güneşi verseler de avuçlarıma.
Ay çiçeği misali her geceyi bir Şeb-i Yelda zamanı bildiğim
Varlığıyla varlığıma inandığım, bir dost var tenden ayrı
Beni tanımlayan, beni tamamlayan, beni benden iyi tanıyan
O arkadaşla, sen oldum bir Şems yaşadım
Acısına da saygım var.

Şiir : MEVLANA GİBİ “O AŞK” İLE / Şairi: Necip DOĞAN