Gidişi bir cinayetti,
ve bu cinayeti sadece ayaklarıyla işledi..

Öldüm,
günahkar bir meleğin kanat izleri var üzerimde.
Hafiften soğuk,
hoşçakaldan kalma bir nefes de tenimde.
Elvedalarla delik deşik edilen bedenim,
dudaklarının ayaklarına yardımıyla daha çabuk bir ölüm.
Öldürdün.
Bu aşkın kurbanı ben, katiliyse sen oldun.
Yine de ruhumun bedduaları üzerine değil ama,
kaza süsü verdirilerek gittin benden.
Mesela adımlarını refleks olarak attın,
ya da sana git dediğimi sandın.
Git, me’leri hep düşürdü rüzgar,
Savurdu bizi kör olası ayrılığa..

Cevaplanamayan sorularım var hâlâ kefenimde.
Kanatların diken diken oldu mu cinayet anında ?
Giderken kalbim gibi kırılmadı mı kanadın da ?
Beyaz masumluğun yerini kırmızıya bıraktı mı ?
Ah meleğim, şimdi solun boş kalacak ya;
Yerimi başka bir fani dolduracak mı ?

Melekler de katil olabilirmiş sevgilim,
bunu da senden öğrendim..

Ahmet Kastancı