Bir türkü tuttururum
Avazım çıktığınca.
Kömür karası gecelerin ayazında!
Delip geçer yüreğimin çeperlerini,
İnceden, inceden!

Buluşurken çorak topraklar misali yanaklarım,
Gözyaşlarım inerken kirpiklerimin arasından!
Şimşekler çakar şakaklarımda.
Islatır çatlak dudaklarımı,
Yaprak, yaprak!

Bazen;
Dalar giderim uzaklara
Seni ararım kalabalıklarda,
O gizemli şehrin
Bütün meyhanelerini dolaşırım
Yarı çıplak,
Yorgun bir çift ayakla!

Üşüyen ellerimi,
Mecburiyetten,
Sokarım koltuğumun altına!
Bitkin, yorgun ve umutsuz,
Çöküveririm en tenhadaki
Bir duvarın yanına!

Pes etmem; direnirim!

İnadına!
Seni çağırırım rüyama!


Tutarım ellerinden
Alırım kanatlarıma!
Kartallar misali, alıp götürürüm
Amanosların
Yalçın kayalıklarına!

Orada ki bulutlar
Benzemez senin bildiklerine!
Renk, renk,
Desen, desendir.
Bir ana şefkatiyle sararlar insanı
Tepeden, tırnağa!

Zaman, zaman,
Kekik kokusu dolar burnuna
Birleşir Yavşanların dallarıyla,
En güzel em olurlar,
Şifalar sunarlar sana.

Bilmezsin
Çiğdemler, nergisler, sümbüller
Başka kokar buralarda,
Kardelenler
Bütün masumiyetiyle,
Haz verirler insana!

Buzdan pınarlardan,
Sevgilinin avuçlarında içilir sular
Kana, kana!

Toprak döşek,
Kollar yastık,
Saçlar yorgan,
Yürekler vatandır burada;
Hem sana,
Hem bana!

Ali KILIÇ-OSMANİYE
21ŞUBAT2012
Resim-Şiir Ali KILIÇ