Temel askerde iken akşam nöbeti çıkmış,
Öyle bir uyku basmış uykusuzluktan bıkmış;

Sarılmış tüfeğine öyle uykuya dalmış,
Komutanı da görmüş, hem tüfeğini almış,

Hem de lafla, dayakla güzelce bir haşlamış,
Temel tüfeği için yalvarmaya başlamış.

Komutan, çömel şurda, hacet et de ye demiş,
Tüfeği almak için Temel de yapıp yemiş.

Temel yine bir akşam nöbetini tutuyor,
Bakmış ki komutanı yola doğru gidiyor.

Koşmuş kesmiş önünü, dur, parolayi soyle,
Oğlum ne yapıyorsun, bu ne iştir ki böyle?

Sonra, bilmiyor musun, ben senin komutanın?
Sakın bi adum atma vollahi gider canın.

Bak sordum bilemedın, lafun sirasi değil,
Benım yaptuğum gibi sen da şurada eğil,

Eger istemeyisan canlarığın yakayim,
Hau ben yeduğumden sen da bi ye bakayim.

Bakmış ki can gidiyor, komutan mecbur kalmış,
Temel’in yediğinden yapmış bir parmak almış.

Temel’in askerliği nihayetinde bitmiş,
Çalışmak için kalkmış köyden gurbete gitmiş.

Üst baş dökük bir halde, bir gün iş arıyormuş,
Eşi ile dolaşan komutanını görmüş,

Koşmuş gitmiş yanına; ne haber komutanım?
Emekli olduk işte, bak bu da bizim hanım.

Askerde gördiyidım ben oni tanıyirım,
Senlan samimiyuk da, ondan utanıyirım.

Temel’i hakir gören kadın çok sinirlenmiş,
Bırrak şu ukalâyı, haydi gidelim demiş.

Hem sinirli, hem üzgün, biraz mahzunlaşarak,
Temel demiş kadına, yanına yaklaşarak,

Yenge ne kızayisın, fena bişe mi deduk?
Sen bilsan biz askerde bunlan ne b..lar yeduk.