acı çekmeyi seçti o
uzun ve karanlık kadınlar gibi
kasvetli havaları sevdi kül rengi
dudakları daima çiğ yemiş gül tadında
kıvrık ve nemliydi


yalnızca uyurken ağlardı
titremezdi göğsü hıçkırıklarla
iki yana uzatılmış zayıf sıska kolları
sarsılmazdı


gözkapaklarının ardında bir deniz saklardı
oysa bilirdik
yani bilirdi onu tanıyan herkes
yüzme bilmezdi


boğulurdu bir ışıkla kesilmeyen düşler boyu
çalıntı bir gülümseme olurdu dudaklarında
böyle gecelerin sabahında
ve aynalardan kaçardı


aşktan sayardı ütüsüz gömleğinin yakasından
göğsüne doğru sızanı – ki çokça
dişlenmiş bir dudağın akmaya gönülsüz
aşkla ağartılmış kanı olurdu


perdeler dikerdi bir de incelmiş parmaklarıyla
boydan boya ve gece rengi
ufuktan ufuğa çekmek için her sabah
pardı altlarında isli güvercinler beslerdi


kararırdı şehir/ insanlar kararırdı
eczanelerde sinir hapları yok satardı
acı çekmeyi seçerdi insanlar
uzun ve karanlık kadınlar gibi


aşklar çürürdü...


ElçiNSevgİ / 2012 Ankara