O kadar çok feryat, figan ettim ki.
Sesimi kimseye duyuramadım.
Öyle apansızın çekip, gittin ki.
Hayalle gerçeği ayıramadım.

Neler olduğunu anlayamadan,
Açtığın yarayı bağlayamadan
Oturup, doyası ağlayamadan,
Senin yokluğunu kavrayamadım.

Bal oldun da, peteklerden sızmadın.
Kalem oldun, güzel bir söz yazmadın.
Bir gün olsun, kör nefsine kızmadın.
Ondandır, sana bel bağlayamadım.

Bir öfkeyle kızgın çöllere vurdum.
Aşkın ateşiyle yandım, kavruldum.
Sam rüzgârlarıyla göğe savruldum.
Bir yerde oturup, bağlanamadım.

Su oldun da, musluklardan akmadın.
Göz oldun da, kalp gözüyle bakmadın.
Gönlünde sevgiye yer bırakmadın.
Senden çektiğimi söyleyemedim.

Sır oldun da, hiç karşıma çıkmadın.
Gizlenmekten yorulmadın, bıkmadın.
Silah alıp, kafama bir sıkmadın.
Her gün ölmekten kurtulamadım.

Düşe, kalka ömrüm yollarda bitti.
Çok güvendiklerim beni terk etti.
Sabrım da tükendi, canıma yetti.
Güzelce bir ömür yaşayamadım.

Ateş oldun, başkasını yakmadın.
Çiçek oldun, bir gül gibi kokmadın.
Hafızamda güzel iz bırakmadın.
Yine de kafamdan çıkaramadım.

Gülleri kökünden söküp attılar.
Diken olup, vücuduma battılar.
Köle diye pazarlarda sattılar.
İradem kayboldu, arayamadım.

Ne yaptıysam beni hakir gördüler.
Yollarımı hep yokuşa sürdüler.
En sonunda defterimi dürdüler.
Bir daha belimi doğrultamadım.


Sabri Koca