Her gelmeyişin de biraz daha azaldım bu hayattan
borçlandım yalnızlığa
kalmadı çarem senetlendim ölümle
ve attım imzamı azraile tek celsede

gelmezsen
yatıracaklar beyaz kefene bedenimi
akacak kanım sonra şarap misali ve ben günahın olacağım.

Öleceğim,
ve bana neden öldüğümü soracaklar

gözleri diyeceğim,
çünkü,masum göz bebeklerindeki eşsiz renginde boğuldum

güzeldi diyeceğim
çünkü,can alıcı bir güzelliğin vardı ve canımı aldı

bir elveda kurşunu sıkarken şakaklarıma
üzerime serpiştirdiğin ’kendine iyi bak’lar battı yüreğime

o benim şah’ım dedim yüreğime,bilmeden mat edeceğini.

Ayrılığın ilk günü,
uyandığımda sen yoktun, çoktan gitmiştin,
yokluğunun kokusu sinmişti etrafa,
sanki o gün herkes gitmişti

ve her sabaha gözyaşı katliyle uyandım senden sonra,
gözlerimi her açtığımda yeni bir hayali öldürdüm içinde sen olan

ne seni unutabildim uykusuz gecelerimde
ne de yüreğime batırdığın veda cümlerini

ya da dur az
yani gitme
yani bekle biraz
böylede gidilmez ki canımı alırcasına
saçların tellerine astığın soğuk bedenime
son isteğin nedir diye sormayacak mısın ?

şimdi senden ’dön’menimi istemeliyim
yoksa
benden sonra ’hoşça kal’mı demeliyim

senden sonra yar(a)sızım
biliyorum geçmeyecek,
biliyorum geçmek bilmeyecek zaman
biliyorum alışmam lazım
alışmalı/yım
alıştı/m
alıştık yalnızlığa

ve bir ’fatiha’ diliyorum
yitirirmiş her aşkın ardından parçalanan yüreklere.

Erkan Ipek