üşüyorum gecenin ıssız ayazında
gülümsemem çalındı sen gittiğinde
gözlerimde hep bir buğu
doğmuyor güneş artık benim ruhuma
kimsesizlik kanatıyor ayazlarda
ellerim buz kesiyor sensizlikte

oysa sen varken
bende gülebiliyordum varlığın ile
şimdi korkulan oldum
gözler nefretla bakıyor yüzüme
ve
tanımadan hikayemi bilmeden
kınıyorlar iğreniyorlar
sokakları ben mi seçtim
sen yaşasaydın anam
babam getirmeseydi analığımı
atmasaydı beni yuvamdan
evim der miydim kimsesiz sokaklara
yatağım olur muydu
karlarla kaplı kaldırımlar
gözümden akan yaşlar donarmıydı yanaklarımda

ah anam ah

evin direği senmişsin
biraz daha yaşasaydın
kanser seni almasaydı elimden
yine yatabilseydim dizine
sende türküler söyleyip
okşasan saçlarımı
bu yaşımda yaşlanan ruhum
tinerden biten bedenim

sonra

sana kavuşsam
kapatsam gözlerimi ebediyen
beni alırmısın cennetine anam
birde meleklere söylesen
insanlar benden korkmasa artık
ben sadece sıcacık bir bakışa hasretim anam
güzel anam canım anam

çok özledim seni
mezarın uzak uzak gelemiyorum
daha fazla canım yanmasın
üşümesin bedenim yaralı ruhum
al benide cennetine
ve
sar sıcacık sevginle ebediyen ...




Bir çok çoçuk böyle sahipsiz,
Attımı politika, kül bırakmıyor
Dışarda yoksul kimsesiz dipsiz,
Gördüm ki diktatörleri aratmıyor,
Bunları derhal sahip çıkıp kurtarmalı,
Sıcak el devlet olup sıkıca sarmalı...
Hakankurtaran




HAYATIN GERÇEKLERİNİ ANLATAN BU ŞİİRİME YÜREĞİ VE NEFESİYLE BANA DESTEK OLAN SEVGİLİ KARDEŞİM Mavisecki (Deniz Pınar) SONSUZ TEŞEKKÜRLERİMLE ....