/ korkak bir şairim, parmak uçlarında yürüyen /







Tedirgin bir serçenin kanadında uyursun
Gecenin saçlarından karanlığı soyamam...
Ay, yıldıza sevdalı şafak, güne duyursun
İrkilirsin göz ucu, koklamaya doyamam...


Kıyamam, kıyamam..."



diye başlayacaktım aslında...






Bu gece kafiyesizim şiirin dumanında
Kül tablasına süslü süslü heceler bastım yar !
Zehir zembereğim kustum yar !
Sustum yar !
Ki ne geceler
Ben kendime küstüm yar !
Zulası acıların en kör anında
Tekmelerken sadakat taburesini yüreğimin altından
İpe çektim sevdamı, acımadan astım yar !




Haklısın, evet çok haklısın
Düşmelisin düşünmeden dudağında kalan dudak izine
Sürmelisin alnına sıcak dokunuşları
Ve ihanete can çekişen hüma kuşları
Son çırpınışında vefanın
Ve sen yine de koynuna sokulmalısın unutamadıklarının...




Bitti ve gitti
Sadece iki kelime
Kambur bir çift parantezle aralanmış
Üç beş kağıt parçasına karalanmış
Bir kaç şiir bozuntusunu buruşturur elime
Alışkanlıklarından sıyrılmış bir şair olarak hatırlarsın zaman zaman
Bilmezsin ki bakışlarımdan damlamış kan
Ve kırılmışlıklarımla hemhalim...




Bir veda seyirir göz çeperimde
Ama susmalıyım
Pusmalıyım korkaklığın siperine
Yenilmiş sözlerin mağrur duruşu
Belki de artık teselli etmeli beni
Belki de artık gitmeliyim
İşte budur sevdanın altın vuruşu...






Oysa;


Ne çok sevmiştim seni
Seni ne çok sevmiştim
Çok sevmiştim seni ne
Sevmiştim seni ne çok...







/ siyah beyaz beliriverirse gökkuşağı göz yaşımın akabinde, kalsın öylece takatsiz gözlerimi yeşile boyamam /








------ aras -----------