yarım aklıma sahip çıkamama pahasına olsa da,
parmak uçlarımdan kan damlarcasına yazıyorum...

onca güzelliğine rağmen gözlerinin,
bir kez daha izin veriyorum suretinin
bütün hücrelerimi bertaraf etmesine...
başlasın intihar oyunlarının ilk sahnesi...
bir kez olsun yok edemedim
geçmiş zamanlardaki ismini..
silemedim gözlerimden gözlerini üşütse de beynimi..
perde arkalarına saklanıyorken ürpertici gecenin,
ve yalnızlığımı acıtırken sensizliğim,
en vakur aşığım yine uzaklardan gelen sesinin...

yine yorgun ve kararlı bir o kadar da karalı sevdam
uzanır önümde boydan boya..
göz kanar dil tutulur da
dikiş tutar mı yaralı gönüller..!
unutulur hatrı sayılır tüm sözcükler ve kırılır sonsuz sevdamın
üzerine çakılan mor kilitler..

bol mürekkepli,mayhoş olsun asla var olmayışına yazılan son şiirim,
yeniden ölüyorum bu gece..
kanım donarken beynimde,
düşerken iki yana ellerim senli benli,
yine boynu bükük kalacak
bir bakışına efsaneler yazan şair kalemlerim...

neden ki sana koşmak fakat hiç varamamak?
kendimi kandırmak,çocukça yalanlar uydurmak mı kaderin gizemli oyunu?
peki ya yağmur gibi inerken hayalin varlığının iz düşümü gecelere...
oysa ne dizeler kazımıştım,suretin üzerine cansız bileklere...

öyle büyük bir ızdırap içimi kanatan,
korkunun tutsağı olmuş,
lanetli bir romanın baş kahramanı adımız,
bu gri masalda da ölü doğar sevdamız,
değişiverir yönü umutların..

akla gelebilecek en büyük oyununu oynar
içimi dolduran şizofreni atakları...
ve hançeri saplar yüreğinin derinliklerine ..
bir nazarlıktı oysa,
ölümün hikmetinden nasibini alan kara sevdalarım...
her dizenin sonuna ruhuna iliştirdiğim Fatiha neylesin..

duaların hükmünü sonsuza dek yitirdiği işte o an,
son kez sarılırsın kalemine..
ne yüreğin yetişir ellerine,ne ellerin yüreğine...
bir el bile ateş edemeden sürgün edilirsin yürek yangınlarından..
yüzüne gözüne çarpan o ses yanklılanır morga çalan odanın duvarlarında..

"gidiyorsun..
topla umutlarını ve boşalt yüreğimi..."

elif topal