Ne
hakkıyla
ağlıyorum..


Ve ne
de sessiz çığlığın
figanıyla derman buluyorum


Yılgın
ve solgun bir nefesin
inhisarında inlerken


Derd-i gamımı
bilmem ki neden
hakkıyla anlatamıyorum


Lehçem anadilim,
dinleyen kim varsa
birazda olsa anlıyor eminim


Kayıtsız
bırakan pişkinliği
söyle nasıl terbiye edeyim


Zaten mecali
artık tükenmeye
yüz tutmuş biçareyim


Hangi kalbe
nazar etsem sanki
divaneliğin süretinden sefilim


Umut
ne vakit solmaya
yüz tuttu mu,
şevk terkeder sineyi


Kalp
itminan olmak için
azmetmezse, nefs
hükmeder akl-ı evvelliği


Vicdan
çaresiz kalır


İzanın
vakti daralır,
idrakin boşluk içinde kıvranır


İnanmak,
hak va hakikati
hakkıyla tanımak
ve uğrunda feda olmanın şartıdır


Ölüm,
ruhun mürvetidir


Vuslata
gebe düşlerin
serencamında ki sırrı-ı akittir


Vakit
kimin hükmünde ki
hesabın vecdidir


Nefes
ona tabi olan
müddet değil midir


Hezeyan
içinde dillenen aşk...


Nefsin
payesinde ki ahiretmidir,
feyz neden keyfiyet değildir


Lafzay-ı celalin
sıfatlarını bilmeden
ve ecrine ram olmadan
ehliyet kabilmidir


Kitabullah
niçin ruhuma ve
kalbime seslenen ve aklımı
muhatap alan rehberdir


İrade zaten
bunun için teslim
edilen murat değil midir,
göçüp gitmeyen söyle kimdir


Kabrin
ibret lütfeden elemi
niye hicran içinde tefekkür
ettiren hülyanın sezgisidir


Aşk, ruhun
idrakinde ki hakikattir


Kalbi
nazargah kılan sevginin
dinmeyen feyzi ve umut
içinde ki abidesidir


Sevdası
olmayan vecd,
nasıl bir firkatin sürur
vaadetmeyen nefs-i beyhudesidir


Niyeti
halis olmayan bir gönül,
nefsinin esaretinde inleyen
zavallı bir abd-ı acizdir




Mustafa CİLASUN