ŞİİR DİLİYLE YAZDIĞIM VE BİR İKİ BÖLÜMÜNÜ TAM BİR YIL ÖNCE BURADA YAYINLADIĞIM SONRA DEVAMINI GETİRMEDİĞİM BU 12 EYLÜL ROMANIMIN TAMAMINI BÖLÜMLER HALİNDE BEĞENİNİZE SUNMAK İSTİYORUM. YAŞI UYGUN OLANLAR O GÜNLERİ BİR KEZ DAHA HATIRLAMIŞ OLUR, GENÇ KUŞAKLAR DA BİRAZ DAHA BİLGİLENMİŞ OLUR… SAYGILARIMLA.


BİR SİLİNDİR GEÇTİ ÜZERİMİZDEN 1




Şşşşiitt, sesiyle geldi kendine
bakındı ötesine
berisine
bu ses
yabancı değildi
öne doğru eğildi
gördü ki hiç kimse değil
kendi gölgesiydi
ona böyle seslenen.
En umutsuz anında
can katar gibi canına
ses veren.

Durdu,
düşündü o an,
insan,
insan olduğu andan
bu ses miydi acep
ilk duyduğu insandan?

Hatırladın mı beni
yıllar, yıllar önce seni
bir tramvay durağında
gençliğinin ilk çağında
durdurup konuşmuştum
doğrusu,
artık benimle dost olup
ikrar verip
konuşacağını sanmıştım.

Hatırladım, dedi Seyit
balcı’nın oğlu Seyit
biraz da utanarak
gölgesine bakarak
ve o an
gölgesini kaybetmemek için
gözlerini gökyüzüne dikti
güneşin bol olduğu bir noktaya gitti.

Siz farkında olmasanız da, dedi gölge
yıllarca izledim
dinledim sizi
yani ikinizi

Kimlerden söz ediyorsun?
Senden ve benden başka
kim var burada? dedi
balcı’nın oğlu Seyit

Bunca yıldır anlamamışsın
farkına varmamışsın
dedi gölge
Senin diğer eşinden
parçalanmış kişiliğinden
söz ediyorum
Bak bana,
bir taneyim işte
içim dışım bir benim
neysem o’yum
Hiç değişmedim
gümüşe
altına
suya
toprağa da düşsem
değişmez benim rengim
yani demem o ki efendim,
sen kendi içinde
ikiye bölünmüşsün bence
ve bu yüzdendir ki
mutsuzluğu hak ettiğini sanıyorsun
kendince
ve bu yüzdendir ki
tutunamadın bir dala
devam edemedin kavgaya
öyle değil mi ama?
Ne işin vardı senin
yıllarca karşısında direndiğin
bu Kapitalist sistemin
sıcak
kuş tüyü yatağında
ve de rezaletler batağında?

Henüz yeni açıldı dilim,
güneşli günlerdeki arkadaşım
balcı’nın oğlu Seyit’im.

Daha neler neler anlatacağım
seni
sonuna kadar eleştirip yoracağım.
Sırası geldiğinde
haklı olduğum yerde
yerden yere vuracağım.
Alınmadan,
darılmadan
yok olmadan
beni dinleyecek
kendinle hesaplaşacaksın
geç olmadan.
Çünkü, anlatılacak olan
senin hikayendir
bu hikaye
tekmili birden
Balcı’nın oğlu Seyit’indir.

Bu memleketin ahvali
tam da senden sorulur Seyit.
aynı hikayenin içindesiniz
ne sen onsuz
ne o sensiz
sen ve memleket birsiniz
etle tırnak gibisiniz
günahıyla
sevabıyla
bu memleket
bu millet
bu illet
senindir
senin eserindir.
konuştukça
dertleştikçe
gördükçe
anlayacaksın dünü, bugünü ve yarını.
bu dün
bu bugün
bu yarın senindir
milletinindir
memleketinindir.
Her insan ülkesinin ve tarihinin bir parçasıdır
senin olduğun gibi.
Gel istersen
üşenmezsen
bir yolculuğa çıkalım seninle
hesaplaşalım önce geçmişle
oturalım gelecekle
Var mısın?
Geçmişle hesaplaşmaya
kararlı mısın?
Bak, anlatayım sana her şeyi
döneyim elli yıl öncesine
köyüne
gençliğine
Sen sadece kulak ver ve dinle
çünkü bu uzun bir hikaye

Elbette sen istemezdin
dört dağ arasında
tanrının bile uzağında olan
bu köyde doğmak
ve tifoya
ve kuşpalazına
ve vereme karşı
inadına yaşamak.

Bir kış gecesi
dağın, taşın
derenin tepenin
gökyüzünün bile beyazlarla örtüldüğü
o soğuk beyaz gecede
annenin kucağında
inanılmaz yüksek ateşle
havale geçirdin de
“cin çarpmış Seyidimi” dedi annen
hocaya götürdüler hemen
annene göre
hocanın sayesinde
geçirdiğin yüz felci
biraz düzeldi de
izi kaldı yine de
ağzının sağ yerinde…

bir sen değil,
orada
o köyde
herkesin hatırası kar ile ilgilidir
tanrının bile unuttuğu o köy
yedi ay boyunca
karla örtülüdür
ve bu uzun kış gecelerinin dili
türküdür
manidir
öyküdür
ve bu uzun kış gecelerinin birlikteliği
sevgidir
sevgidir
sevgidir…
Ve o kar tutsağı insanları koruyucusu
evliyalar ve pirlerdir
ve de adına kurbanlar kesilen
taştan
ağaçtan
su’dan ziyaretlerdir.

Hayber Kalası Cengi
her gece okunurdu o evde
bir de
Kerem ile Aslı
ve de
Buyruk ve Hüsniye…
Soğuk ve uzun kış gecelerinde
en sıcak evlerden birinde
yaşlı
bilge bir ninenin dilinde
Munzur gibi
Karasu gibi
Fırat gibi
akardı gönüllere Arzu ile Kamber’in inanılmaz sevdaları.
Masallardan duyardın başka diyarların varlığını.
Oradaki insanların mutluluğu
karıştırırdı minik aklını
Oralarda kar yağmaz mıydı?
Neden
soğuktan
açlıktan
donup ölmekten
ve de yoksulluktan
söz edilmezdi?
Sonra verem
sonra tifo
sonra kuşpalazı
Sadece burada mı alırdı çocukların canını?
Bunlar sadece burada mı yaşanıyordu?
Sadece bu köyde mi
cinler
çocukları çarpıyordu?
Birbirinden uzak
sadece on beş evden
ve altmış beş kişiden oluşan
Bu köyde
televizyon
radyo
gazete
kitap
öğretmen
okul yoktu
On beş evden
ve altmış beş kişiden oluşan
bu köyde
bakkal
oyuncak
gazoz
bisiklet
dönme dolap yoktu.
Bu köyde
gün doğmadan kalkıp çalışan
gün batınca uyuyan
sonra yine çalışan
yine çalışan
anneler
babalar vardı.
Bu köyün en bilginleri
askerliğini yapmış olanlardı
bir tek onlar biliyorlardı
şu dağların arkasında
nice köylerin
nice kasabaların
nice şehirlerin olduğunu.


DEVAM EDECEK...