Senin kadar yüreğim büyük değil diye,
Senin gibi kollarım güçlenmediyse,
Gönül koyma bana,
Sonra ulaşamam sana.
Sen dağ gibi bir babaya sırt dayamışsındır.
Hak’dan, mangal gibi bir yürek armağan almışsındır.
Toprak anaya eş ana karnında geçirmişsindir nadası güvenli.
Dünya’ya “hoşgeldinlerle” beklenmişsindir belki.
Gönül koyma bana.
Yoksa yaklaşamam sana!
Ben ağaç kovuğu bile olamayan bir ananın,
Hasb-el kader kucağına verilmişim garibanın.
Kütükte adı da yazılmayan bir babanın,
Sırtına yamanmışım kederin, gamın.
Yarılsa da içine girsem misali ayıpların,
Cehennem narı müjdeli günahların,
Ortasına ayak basmışım dünyanın.
Gönül koyma bana,
Senin gibi ışık saçamaz gözlerim.
Sonra yetişemem sana çözülür dizlerim.
Kaf Dağına dayanan sırt kadar,
Çelik yeleklerle kavralı değil belim.
Gönül koyma bana.
Sonra huzur-u mahşerde yakanda olur iki elim.
Biz aynı pencereden bakamayız hayata seninle.
Gönül koyman için aynı çarıkla yola çıkmalısın benimle.