Keşkelerle başlayan bir çok hayal kırıklıgı biriktirdim ceplerime..
Endişelerim hep çogalarak büyüdü.
Sen ise gittikçe gittin gözlerimin griye çalan kıyı şeridinde.
Oysa ki masumduk.
Dudak payı bile bırakmadan,
birbirimizi dolu dolu yaşamaktı tek derdimiz.
Ama başaramadık; Yorulduk, yıprandık hepte yalnız kaldık...

Çıglık dolusu susuşlarım vardı sana.
Ve şiir tadında sen kokan yanlarım.
O yüzden hep kendimi sende aradım.
Ve her aradığımda sana kayboldum.
Belki de sende var olmak için ben bahaneydim.
Çünkü içimi acıtan da sendin,
okyanus mavilerinde yaşatan da.
Ama başaramadık;
Kırıldık, döküldük hepte çaresiz kaldık...

Koşar adımlarla uzak kentlerden düşler getirmiştim sana.
Saçlarından yeniden dogup gelecege çiçek açmaktı tek arzum.
Demet demet bahar kokulu yarınlar,
kısacık bir öyküye sıgacak kadar küçük degildi oysa.
Biz sıgdırdık . Ömür kadar sonsuz sandıgımız Sevdamızı,
bir solukta okunacak hikayeye sıgdırdık.
Yani hep yarım kaldık, hep yara aldık,
hepte umutlardan unutulmaya yol aldık..

Sefil oldu duygularım.
Meçhule kapandı yüreğimin boş odaları.
Anlatacaklarım sustu, aynalar küstü.
Dahası var;
Şimdi bende herşey acizlik, kendimsiz kalışlar, kurak ve izbe.
Yani başaramadım; Şöyle sımsıkı sarılıp aşk olamadım...

Karanlıgım kendime öfkem sana dem.
Şimdi geceye oluk oluk ’Ayrılık’ cinletleri kusuyorum.
Sen terk etmenin sonrasını kolay sanıyorsun;
Ben ise sensizliği ölüm sayıyorum.
Ama onu da başaramıyorum;
Bak ayaktayım hala, yaşıyorum...

Bayar Özer