Kara bir tren geçerdi akşamlarımdan.
Bir kara tren geçerdi,
kara dumanını savura savura.
Parçalardı hayallerimi ray sesleri,
çığlığım olurdu düdüğü.
Bir kara tren geçerdi ara istasyondan,
umutlarımı kıra kıra.

Yolcular giderdi vagonlarında.
El sallar,
sabır atardı sevdiklerim.
Bir nefeste geçerdi canımdan,
her nefeste özlediklerim.

Değişen ne ki bugün!
Tren aynı tren,
yol aynı yol;
ben aynı ben.
Bugün de aynı dün.
Yine geçiyor beni almadan,
yine bitmiyor sürgün.

Yine boynumu büküp yarına saklıyorum kendimi.
Parçalanmış umutları topluyorum peşinden.
Niye anlamam ki!
Kaçak bir yolcu için,
durmayacak bu tren.


Ö.N