bildiğin gibi değilim
sen hiç görmedin beste
günbatımı rengindeyim
sokaklarımda geceliyor rüzgarın ıslığı
akdeniz içine içine çekiliyor
üşüyor dalgalar
bense karanlığı çekip başıma
ikimizi üşüyorum sabaha kadar



anla beni beste
defne yapraklarını gözlerin sanıyorum
kuş üzümlerini benlerin
zakkum çiçeklerini gamzelerin
falezleri yüreğim
kırılıp kırılıp akdeniz’e düşüyorum



bir çocuk gibi
kanayan dizlerimi
mendilimle bağlayıp
çığlığımı bir buhurla
anneme yolluyorum
özlüyorum beste
dalgalara konan martıları
kirpiklerine konan kelebekleri
saçlarındaki rüzgarları
en çok da
ardıç eşiğimizi tahta beşiğimizi
annemi özlüyorum beste



bu kış ben çok üşüyorum beste
palmiyeler üşümüyor
kulaklarına yapıştıkça poyrazlar
nergisler üşüyor
zamansız açan badem çiçekleri
göçemeyen kumrular üşüyor



bundan sonra beni
duvarları kerpiç
tavanı pardı olan bir ev
ardıç kokulu bir sevda anlar
yaşlandıkça avuçlarındaki ateşe sürükleniyorum beste





bu son mektubum
ben artık bir isyana yürüyorum
ben galiba bir müfrezede
çatışmadan ölüyorum beste




Vurguları güzel bir seslenişti, şiirinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.

türkmendağlı tarafından 1/20/2012 10:24:20 PM zamanında düzenlenmiştir.

yaşanmışlık hissi veriyor şiir
kalemin içtenliği aşikar
kutlarım
saygıyla...