Kalemim son şiiri bırakırken satırlara
sevişiyor caddeler sabahın ilk ışıklarıyla
gökyüzünün parmak uçları kanıyor
hafif yağmur var
ölü harfler yuvarlanıyor birer birer
gözyaşlarımla yıkanıyor isminin geçtiği her yer
sen/deliyor mu yine yüreğim ne!
bak ıslattı yine şurama düşen damlalar
paslandı da sönüyor mu yoksa yıldızlar
ya da son ihtarı mı çekti gözlerim az evvel
tökezleyen rüyaların sonunda düşen kabus musun sen
artık şiir yok derken
bak yine deliriverdi kalem!

hani harama el sürmezdi bahar
neden öyleyse
seferi bir gidişin iftarında sonlanmış gibi
bu buğusu senli dudaklar
gezerken de rüya görür mü insan
tebdili kıyafet vurulur mu kibir
bir boğumluk anason kandırmasıyla
bir yarasa daha geçti şimdi bak
dilime vurdu sanki çıplak tenli şarkısını
hiç bilmsen de olur!
papatyalar kurudu son açtığım falda
’müsait bir yâr yok’ inemiyorum işte hâlâ
giderek tükeniyor ayaklarımda fer
ve geri gelmiyor ne yapsam
kuzguncuk gülüşlerden kalan o tekinsiz cümleler!

aldırma sözlerime desem de
bilirsin en acıdığım zamanda
en muammalı sözlerle doldururum kadehimi
ve iki de bir sarhoş mezeler gibi bakarım maziye
unutasım gelir şişenin dibine vurdukça
ama nafiledir bilirim...

bilirim ki; daha da derinleşir yaralar
ve kahretsin olmaz işte ne yapsam
ardına kadar açılmaz o kapılar!


bir serinlik diyorum
alıp üzerime sahil boyu yürüsem
şafağın saçlarını omuzlarıma sen diye sersem
söyle avutur mu beni
gidişine yaktığım fenerler
bulur musun beni yittiğim yerde
arar mısın yine
dudaklarımın kesildiği kırık kadehlerin ucunda
kırık sesli martı öykünüşlerinde
dön gel desem gelir misin yine
şiirlerimi öldürürken gecenin çığlıkları
desem ki kırıldı-söndü artık kirpiklerimdeki ışıklar

ne olur
dön artık
gel artık, yeter !