Kristal vazolara sakladık hatıraları nedense
Gül kokuları sürdük
Yüreğimizin en yumuşak yerine koyduğumuzu sandık
Oysa
Kendini kırdı en kıymetlimiz
En umulmaz zamanda boşaldı ellerimiz

Umutlarımızı sıra sıra dizmiştik yarınlara
Hayallerimizle süslemiştik gökyüzünü her baktığımızda
Bir arayış tutturdu avuçlarımız
Adı şanı belli değil
Bir türlü buluşamadı uçlarımız
Aradığımızla aradığımızda kaldık

Aslında içimizdeki boşluğa bakıyorduk
Fıldır fıldır tararken gözlerimiz
Öylesine kaybolmuştuk ki
Kendimizi bile bulamıyorduk
Adını umut koyduk
Buluruz sandık

Mevsimler geçti üstü üstüne
Kaç yaprak düştü dalından
Saç seçip yapışmaya başladı beyazlar başa
Yarını saran korkudan kaçtık
Düne hasreti koyduk umudun her yerine
Ona yürüdük
Kırık parçalar vardı içimizde
Onlar kadar bölündük

Ne yerini bildi kıymetlimiz
Ne kendini
Rüzgârlara emanet edip avuçlarımızı
Kendi avuçlarında kaybolmaya gitti

Bize beklemek düştü
Elde kırmızı bir şişe
Gün mü yıprandı dünlerden
Dünler mi bıktı yarınlardan
Aslında eskiyen biziz
Yanımızda endişe

Her defasında bir soruya takıldı ayağımız düştük
Neyin doğrusu neydi
Kristal parçalarını itina ile sakladık küsüp kendimize
Oysa yüreğimizin beklediği gözümüzün beklediği olmadı hiç
Hepsi hepsi bir sevgiydi beklediğimiz
Gözlerde bir gülümsemeydi