Azap:
Diyorum ya insan
Kendi kendinin kurdu;
Kalırsa bir başına,
Rabbinden uzak
O zaman azap üstüne azap,
Tuzak üstüne tuzak.

Ne sevgili
Ne dost
Azap mahrum kalmak,
Kimsenin kimseye yardım edemediği günde
Azap üstüne azaptır insanın kendine ettiği
Kör kalırsa hakikate burda
Dünyada,
Ne sevgili kurtarır bu mahrumiyetten
Sevgiliyi veren Rabbi bilmezse kişi
Gerçekten mahrum kalır ebedi saadetten.

Emanet değil mi şu yer şu gök
Emanet değil mi şu verilen beden, mal, eş, dost...
Neyi götürür insan ahir olan yurda
Kendini bu yere ait toprak, ağaç, çiçek böcek gibi düşünürse
İşte azap başlar bu düşüncede...

Bir düşün ki şu geçici dünya yerinde
Bir simit bir susam tanesinin hesabı sorar şu aciz kullar
Kimseye bir dirhem hesapsız bir şey verilmezken
İnsan tüm varlığının sahibi yokmuş gibi nasıl yaşar
Bu azap değil midir?
Sana kendini vereni bilmemek
Hatta nankörlük edip
Görmezden gelmek.

Evet,
Gün gelir zaman döner
Hayaller kaybolur gerçek getirilir.
Gerçektir artık yaptığın her şey
İyilikler altın kaplarda
Kötülükler görmek istemediklerimiz ne varsa
Gelirler birbir.
İşte o zaman başlar azap
İnsan nankörlüğü tercih ettiğini anlar ya
Ne büyük azaptır o
Yücelmek varken dünya da
Cennete yürümek varken
Azap çukurunu kazmak
Ve ne büyük yalan
Hesapsız, kitapsız bir hayat yaşamayı ummak.

Allah’ım Bizleri bağışla
Bizleri ahiret gününde
Senin sevginden mağrum olan
Senin ilgilenmediğin kullarından eyleme
Rabbim af ve mağfiret eyle
Biz senin kulun olma şerifine talibiz
Biz bu isteğimizle huzuruna gelen
Sana dünyada iken, şu anda
Gönülden güvenen
Kendinden başkasına da faydası dokunan ameller işleyen
Kınayanın kınamasına aldırmadan hakkı söyleyen hakkı yapan
Hak yol üzerinde daim olanlardan eyle,
Yalancı günahkar, düzenbaz
En büyük yalanı kendine söyleyen iki yüzlü, münafık,
Nankör kullarından eyleme
Karanlık dünya gecesini vahiyle aydınlatansın
Ahiret sabahında yüzleri ağaran kullarından eyle
Amin Amin Amin

(Ocak 2012 İstanbul)