ömrümüzce yalnız kaldık,
savrulduk ben ve o,durup bir noktada verdik molamızı
aldık nefesimizi
sonra yine devam ettik yalnızlığımızda
hep 3 kişiydik
bazen 4 bazen 5
ama hiç geçmedi yalnızlığımız bir elin parmak sayısını
derin muhabbetlerimiz olurdu yalnızlığımızda
ne ben onun sesini duyardım ne de o benimkini
heyecanlanırdık
sonra tekrar durulurduk
biraz uykuyla ölüme misafir olurduk
yalnızlığımız geçiciydi
bir sen geldin ki benden ondan ne kaldı ne bitti yalnızlığımız nereye gitti
bilemedik
şaşkınlık diz boyu
şaşkınlık her yerde
şaşkınlık hep bizimleydi
biz hep 3 kişiydik
bazen 4 bazen 5
ama hiç vurmamıştı gecelerimize ay ışığı bukadar derin
ve hiç olmamıştı mutluluk içimizde yerin
ben,yalnızlığım ve kalbim
biz hep 3 kişiydik
bazen nefesimle 4
bazen umutlarımla 5
sonra öyle birşey oldukki kala kala 1 kaldı
bütün herşey ona bağlandı
sen geldin
ben bittim,kalbim bitti,yalnızlığım gitti
nefesim kesildi
umutlarım şaşkınlıkla gizlendi
bir sen geldin öyle bir sen ki
beni benden ettin
kalbimi delirttin
yalnızlığımı çiğnedin ezdin
hoş geldin.

özdem palavan