Kalem sordu kadına söyle bana derdin ne?
Giydirip ak kefeni ömrümü tüketirsin.
Bulamadın mı yoksa uyduracak bahane?
Şükret haline otur çileler üretirsin.

Kadın sessiz çaresiz yere eğdi başını
Bir doğum sancısıyla kasılarak bedeni,
Yıpranmış kirpiğinden damlatarak yaşını
Bir yardan yuvarlandı düşünürken nedeni.

Şiirinin ruhunu doyururken o gece
Mısralara saklanmış anılar düştü birden.
Kâğıdını ıslattı dilinden düşen hece
Bir ses geldi uzaktan, otuz yıllık kabirden.


Dokunmayın kızıma! Ondadır emanetim
Yarım kalan hüznümü sizin için taşıyor.
Belki onu çok sıktım korumaktı niyetim
İçindeki kızgın lav bacasından taşıyor.

Yıllarca kâğıtlarda belki tükettim seni
Kanadı kırık sözü onarmaktı amacım.
Masumdur üzerinden çek zehirli buseni!
İsyanımı saklayan evladım o baş tacım.

Boyasız simasıyla, başında yazmasıyla
Dökerek dertlerini içine bir defterin
Sırtında çile yükü elinde kazmasıyla
Kötüye çukur kazsın mezardan bile derin.


Gece gaddar ağını gölgelere asarken
Hüznün ıslak nefesi göğsünden bıçakladı.
Kadın çığlık atarak “Ben artık öldüm!” derken
Kalem kanından sundu ölümü yasakladı.


Toprağa karışsa da, çürüse de bedeni
Nefesi olmasa da ileriki yıllarda,
Okuyup anacaklar rahmetle bu madeni
Zaman zaman olsa da kalacak akıllarda.

Yarım asra yakın zaman şiir yazan bir ozanın (Seyfeddin İnce) kızının hikâyesidir.