.Bu sana yazdığım son şiir,
Bu titreyen parmaklarımın son kalem tutuşu.
Bu gözyaşlarımın kağıda son dökülüşü..
Gömdüm artık yüregime senden kalan o sahte gülüşü..

Bundan sonra ne adını anarım,
Ne de adımı an.
Sen yabancı bir gemi,
Ben kıyısız liman.
Birlikte geçen onca yıl,
Artık kayıp bir zaman.

Yoklugunun dökümünü yapıyorum bugün.
Baktıgım her aynada aynı yüz, aynı hüzün.
Aslında degişen bişey yok senden sonra,
İçimdeki ölüleri katmazsak araya..

Biri sen!
Digeri, seni seven!

Fazlada gerek yok anlatmaya,
Yaşanacak kadar uzun degildi ki,
Yazacak kadar uzun olsa...

Eger intikam alsaydı gözlerim yüreğinden,
Dudaklarımı mühürler,
Dayardım gözlerimi gözlerine..
’canın sagolsun’derdim, gözlerimin içinden gözlerinin içine,
Yüreginin aynası çatlardı utancından..

Sen dinlerdin beni gözlerinle,
Sonrada konuşmaya başlardın gözlerinle..
Sen bir mendil açardın,bende bir sigara.

İçimdeki yangının dumanını üflerdim gidişine.
Gözlerimdeki kovaları boşaltırdım bir bir, bu yangının üstüne.

Yüregimi mızraklarken dilindeki veda cümleleri,
Benim bogazımda bir ustura.
’kan sustum’ hoşçakal’larına.
’kan sustum’ vedalarına.
Dayamışsın ayrılığı şakagıma,
Sen mi ögreteceksin ölmeyi bana.

Sen üc kuruşluk mazeretlerin arkasına sıgınırken,
Ben depremlere,
Ben dalğalara,
Ben ayrılığa gögüs gerdim.
Ben korkaklıgın ne demek oldugunu, gözlerinde ögrendim.

Sen sanıyorsun ki, kolay geliyor gidişin bana,
Yanılıyorsun ki, çabuk alışirım,
Sen kaç kez denedin bilmiyorum ama, ben ilk defa terkediliyorum yalnızlığa.

Son bir cümle kanar agzımda...
’GİDECEKSEN DÖNÜP DÖNÜP BAKMAYACAKSIN ARKANA...’

’AYRILIĞIN KALEMİ’
’ZEYNETTİN GÜNGÖR
.