bana dediler kendini kapattın içeri,
çık sokaklara gez dolaş.
çıktım dolaştım biraz şaşırdım, biraz mı?
bildiğim yerler yok gibi ve ben şoktayım.


galata köprüsü


köprü altı duramadım hemen kaçtım
galata köprüsü kavuşmuş hakkın rahmetine
yerini bırakmış çirkin demir yığınına
içim ezildi, eski hali geldi gözümün önüne.


karaköy, eminönü


farklı bir çehreye bürünmüş ruhu kalmamış
kapalı, çarşı içine girince sevinçten ağladım
o aynı kalmış biraz değişenler olduysa da
özünü korumuş şükür dedim burası aynı şükür.


tek tek dolaştım tüm çarşının sokaklarını
hatıralarım yerli yerinde, tap taze duruyor
aa gelinliğimi diktirdiğim mağaza orada,
otuz beş yıl öncesi gibi, birtek el değiştirmiş.


mutluydum çıkışa gelince durdum çarşının,
tadı kalsın, mutluluğum bozulmasın istedim
oğlumu aradım: Beyazıt çıkışına gelde al beni
geldi arabaya attım kendimi, kapadım gözlerimi.


bir tatlı huzur aldım da geldim, kapandım evime…



Ceynan

2007–09–27 / Z-Evler