Yedi uyurlar gibiydim.
Yaşamadım senin olmadığın anı.
Ne gün gördüm doğan,
Ne geceyi çektim üzerime.
Aldığım nefes habersiz.
Solmuş gül yaprakları gibi.
İşaret oldum aşkını yazan kitabın sayfalarına.
Bekledim orada.
Senin o sayfaya gelişini sevdim.

Gah otururken tahtaları eksik
Ayakları pas tutmuş banklarda
Gah gezinirken sahilde yakası dik
Eski çoban kaşesi paltomla
Ve ayazı hissederken ayaklarımda.
İçimi ısıtacak bir şey düşlerken.
Senin konyak olup gelişini sevdim.

Dertlerin depreştiği her anımda
Ve gözlerimin her aktığında.
Her Cuma çıkışında.
Ve belki ab-ı hayat denen suyu
Yudum yudum her tükettiğimde
Pınar olup bana zemzem gibi gelişini sevdim.

Bir gün yatırdıklarında
Sırtımı dayadığımda o en kuvvetli olana
Perde perde kapattıklarında üzerimi
Ve yıldızı olmayan bir karanlığa gömüldüğümde
Kimsenin olmadığı bir anda
Omuzuma dokunan o ellerin
Ve ay ışığı gibi gözlerinle gelişini sevdim.

En umutsuz anımda hayalin vardı
Onunla avundum,
Beraber seyrettik güneşin batışını.
Bulutların tavafına birlikte baktık.
Meltem rüzgarının tenimizi yaladığında
Nisan yağmuru olup yağışını sevdim.

Günler ömrümü kovaladı
Yakalanmadın vuslatıma kadar
Ümitlerimin bir bir yok olduğu bir anda.
Hızır olup gelişini sevdim.
Ben seni sevdim…

31.12.2011 / 22.05
Bedrettin Naim Arslan