Gece atlarının uyuşmuş sağrısına
Işıkla harman eyle kamçılat beni.

Moru küllenmiş bir duman tüter başı sisli dağlarımda
Gömgök ter, korku dolu bir duman
Bir duman ki inmiş ülkemin caddelerine
Analar, babalar, vatanım ağlar...
Gel, sen de ağlat beni...

*
Olmaz!
Vaz geçtim ağlamaktan yakışmaz miskinlik
Yakışmaz çaresizlik bana
Anlat bana, beni anlat! ..

Çobanın sürüyü haydaladığı vakit bu vakit
Seher ışıltısında uyanan süt çocuklarının gözleri
Güneşe döndüğünde
Beşiklerin düşlerine kat beni...

Her çocuğun öfkesi var boğazımda,
Her tohumun yüreğinde kaygılar
Kaygılar: Tıp... Tıp! .. Tıp! ...
Yağmurlu bir Karadeniz ufkundan yine çıkıp
Atatürkçe haykır, hatırlat beni!

’Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak’
’Korkma! ...’ diyordun ya,
Korkmuyorum işte ölümden bile..
Öğseyim ocağında yanar alev
Korlaşıp kararmadan
Dirlik düzenlik için
Yedi iklim, dört köşeye fırlat beni...

Ve deki:
Her yüzyılda bir kahraman
Bismillâhla açar o kutlu sancağı
Toplar dağınıklığı, birleştirir
Oba oba, boy boy, soy soy...
’Töremiz bu’ de, susma!
Yere, göğe çınlat beni...

Mustafa CEYLAN