Bir yolculuk başlamıştı bilinmeyene
Ağır adımlarla ilerleyen
Soru işaretleri ile bezenen kaldırımlarda
Resimleri dahi olmayan anılar kanıyordu
Bir karanlıktan çıkıştı aydınlığa
Yalanlarla başlayan bir hikaye
Ve son
Nasıl olmalıydı ki
Tabi yine yalanlarla bitmeliydi
Geriye kalan ise
Sadece şaşkınlık, tuhaf değil mi
Nasıl kanar insan
Nasıl nefret eder kendinden
Oysa sevgi var denmişti
Nasıl bir sevgi
Sevgiyi bilmeyen bir hercai kelebeğin sevgisi
Acıtırmış bilmek tek çiçek olmadığını
Sadece kandırılmak acıtırmış derler
Külliyen yalan
Neden acıtsın ki var olmayan
Yalan bir suret
Korkak bir yürek
Acıtmaz sadece acınır
Çünkü ışığın etrafında pervane bir böcektir
o duygudan yoksundur
Vefa bilmez
Dili yalanın zehrini saçar
Ama bilmez ki günün birinde
Sorgu melekleri saracak etrafını
İşte o zaman
Ne anlatacak
Kaç hayatı nasıl heder ettiğini mi
O masum sözleriyle
Bir denizi andıran
O derin gözleriyle
Yakındır hesap günü
Yalnızlık bitirir yavaş yavaş insanı
Belli etmese de içi erimektedir
Yoktur ki dertlendiğinde
Omzuna başını dayayacak bir kul
Hastalandığında bir sıcak çorba getireni
Üşüyüp evine döndüğünde yorgun
Tatlı bir tebessümle kapısını açanı
Yok işte yok
Hayatına baksa
Parlak bir ekran oluyor
Ailesi, sevgilisi, kara sevdası
Ve belki bir gün anlayacaktır
İşte o zaman o derin gözlerden
Sessiz sessiz dökülecek gerçek yaşlar
Pişmanlık belki saracak yalnız ruhunu
Ama geç kalmış olmanın hüznünü yaşayacak
Hiçbir helallik alamayacak
Son yolculuğunda
Adamlığı soyut adam
Artık sadece yalnızsın


ŞİİRİME NEFES OLAN SEVGİLİ SONER ÇAĞATAY HOCAMA TEŞEKKÜRLER