Yitirilmiş bir kış akşamında
bir ayrılık havasını
olduğu yerden koparırcasına içime çektim
Azotlaşan bir Muğla akşamının
hayatıma yansıyan hep aynı fotoğrafları altında
her kaldırıma
her pencereye
ve hatta gökyüzünden
orada
ilerideki dağlara kadar küskün şiirler bırakıyordum

çünkü artık sen yoktun
çünkü artık biraz daha sensizdim

her şeyden biraz daha vazgeçmiştim o gün
ayak seslerimi duymuyordu artık kulaklarım
yalnızlıkta
karanlıkta
umutsuzlukta
anlayacağın ben ben değildim

çünkü artık sen yoktun
çünkü artık biraz daha sensizdim

sonra sert bir rüzgar alabora ediyordu yerde kalan düş kırıklarımı
ayaklarımda incitilmiş bir son bahardan kalma kurumuş yapraklar
yamamaya çalışıyordu yere düşen gençliğimin iz düşümü haritasını

sonra sokaklar büyüyordu gözbebeklerimde
sağa sola sendeleyen bir ayyaş gibi
en acı yudumlarını aldığım aşkın şişelerini deviriyordum yorgun masalarda

geceler büyüyordu göz bebeklerimde
ve gelmek bilmeyen sabahalar


hangi göğe dokunsam bir yıldız çarpıyordu
yüreğimin kayalıklarına
saatler geçtikçe
hava gittikçe ağırlaşıyordu

zifiri karanlıklarda sağa sola sendeleyen bir ayyaştı yüreğim
otogarda sallanan elleri bıraktım
Muğla sokaklarında ise yalnızlığın en acı türküsünü


yürüyordum
yürüdükçe
inciniyordum
kanıyordum
yürüdükçe acıyordum
ama yürüyordum

bilinmeyen bir yolun bilinmeyen bir yolcusu gibiydim
bildiğim tek şey

sen yoktun
ve ben biraz daha sensizdim

ÖZGÜR AKIN