Örülmeyi ve öpülmeyi bekleyen yüreğimizin sevgi imparatorluklarında bir yabanıl türküdür dilimizdeki, duvarlara vurup içimize geri dönen. Derin denizlerin girdaplarına şiirler savururuz geceleri, geri gelmez mutlulukların sağrısındaki bedeli göğsümüze yüklemek için...
Tebrikler.

Ellerim bıraktığın yerde,
Ayaklarım çırılçıplak,
Donmuş ve buz…
Geceliğim hafif sıyrılmış..

Gece sıyrılmış karanlığımdan,
Sabah ezanı doğmuş üzerime.
Ve Güneş…
Yavaş yavaş doğuyor üzerime..

Senin beni bırakıp gittiğin yatağımı,
Isıtıyor Güneş..
Gece hep terk eden,
Hep Giden.. Senin gibi..

Güneş hep sonradan gelen,
Senin giderken bıraktığın boşluğunu dolduran..
Ve ısıtan,
Soysuz yalnızlığımı..

Susuyorum işte,
Susuyorum..
Soysuzum, Su’suzum..
Terk etmelerin kadar soysuz..

Gece hep Şeytanın gözü,
Hep saklayan ayıpları..
Gün hep ortaya döken
Bilinmeyen gizli nağmeleri..

Senin olan her şey teker teker soysuzlaşıyordu,
Şimdi sıra yüreğimdeydi..
Avuçlarına düştüğünden beri o da en az
Senin kadar Soysuzdu…

Ne ise’n o oluyordum…
Ne günah işlesen, azabı bana kalıyordu..
Ve Ben Gece oldukça
Sen de soysuzlaşıyordum…
------------------
Yaşamsal sürecin getirdiklerdir söyledikleriniz.Özlemler çağlayanlar gibi akar ve gittiği her yeri yıkar gider.Sevgi ve özlemde öyledir.Dediğiniz gibi yalnızlıklar yalnızlıklarıyla insanı soysuzlaştırır işte.Harika bir anlatım,zevkle okudum...
Sevgim sevgin olsun can şaire,sevgive saygılarımla...