Karanlık bir sokakta
Ağır ağır yürüyen kasketli bir adam
Yüzünde yaşamın sunduğu derin çizgiler
Adeta karanlığı delip geçiyor

Dört bir tarafı tarih kokuyor adeta
Bedeni bitkin gönlü yorgun bir halde
Şöyle bir köşeye oturup insanları izliyor
Dünyanın akışını gözlüyor kimseler bilmeden

Biraz uzaktan iki delikanlı beliriyor
Ellerinde kitaplar sohbet ederek yürüyorlar
Biri heycanlı bir şekilde yaşadıklarını anlatıyor
Diğeri ise sadece dinler gibi yapıp gülüp geçiyor

Beden dilleri aslında onları ele veriyor
Ve bir an aklına bir şey geliyor mantıklı olan
Ve sağ elini cegetinin sol cebine atarak kalemini çıkartıyor
Ve başlıyor yaşadıklarını ve gördüklerini yazmaya

Sağ tarafına bakıyor iki sevgili sevişiyor
Sol tarafına bakıyor kimisi işsizlikten bahsediyor
Biraz ilerde ki sohbetlere kulak misafiri oluyor
Orda ise yaşamın acı gerçekleri konuşuluyor

Ve ufak bir analizin ardından
Kendine şöyle mantıklı bir soru soruyor
Bu dünya insanı nereye gidiyor ve neyin peşindeler
Bir boşluğa kapılmışlar farkında bile olmadan
Saçma sapan yaşıyorlar ruhlarını şeytana satarak

Her insan bir hikayedir aslında biliyorum
Ben yaşadıklarımı ve gördüklerimi yazdıkça
Yeni kahramanlar yeni oyuncular çıkıyor
Karanlık sokağın düş sakinlerinin arısından

Ve izlediğim herşey bana geri dönüyor
Karaladığım kalemim ve kâğıdım bile dile geliyor
İnsanlar göz önünde hayatı oynuyorlar
Yaşamak kadere yazılmış bir rol ise eğer
Bende gördüğüm tüm kaderleri yazıyorum

Ömrüm boyunca izlediğim bu hayatların
Aslında hepsi bir serüven hepsi bir soru işareti
Hepsi masalsı yaşam hikayeleri bir köşeye sıkışan
Kendi içinde kendileriyle savaşma mücadelesi aslında

Şunu demeleyim ki
Gözlerimiz neyi görürse görsün
Dilimiz neyi konuşursa konuşsun
Aklımız neyi düşünürse düşünsün
Kalbimiz kimi severse sevsin
Konuştuklarımızla değil

Aslında bu yaşadığımız masalsı hikayelerde
Her zaman sustuklarımızla var olmuşuzdur
Ve son sözümü sizlere şöyle dile getiriyorum
Herkes birşeyler konuşurken ben ise susmayı seçiyorum...

Ufuk GÜNEY