Zaman sensizliğin ertesi
Uyku kaçmış gözlerime söz geçiremiyorum
Uzaklarda bir şehirde bir çocuk ağlıyor
Hüküm giymiş gözyaşları çaresizce
Özgürlüğün yolunu gözlüyor aşk bahçesinde

Beyazlar karaya bulanmış artık
Çaresizlik hat safada aşk kendi haline ağlıyor
Dışarıda mevsim son bahar
Yapraklar dökülürken kendi aralarında ki
Aşkı anlatan danslarını izliyorum

Bir aşık ağlıyor çok uzakta bir ülkede
Kendi içinde kendini kaybetmiş vaziyette
Hangi dala el uzatsa o dal kırılıyor
Aşk kendi içinde kendine ağlıyor
Kalın kelepçeler vurulmuş aşkın kollarına

Dört duvar arasında çaresizce bekliyor
Bir tarafta sensizliğin acısını yaşıyor
Bir tarafta acılar içten içe yakıyor
Sağım sen solum sen her yanımda sen kokuyor
Küreksiz kalmış bir sandal gibi seni bekliyorum

Korkunun ızdırap veren acısını yeniyorum
Adeta zaman ağlıyor ve ben sensizliğin gecesinde
Düşünüyorum sevda denilen bu duygu nedir diye
Sanırım ben aşka sevdalı bir yürek aşka yanıyorum
Karayı beyazlara boyayarak susuyorum öylece

Parklarda koşan çocukların özgürlüğü kadar
Özgür olsamda sol yanım yinede herşeye rağmen
Yasaklar içinde yaşıyorum dört duvar arasında
Kuşların özgürlük şarkısını dinliyorum
Her sabah aşka kanat çırpan

Gözlerim küçük bir pencereden bakıyor
Öylece bulutların dansını izliyorum
Özlemlerin bile özlediği aşka yanıyorum
Dört bir tarafım sesinsizliğe ağlarken
Seni tah içimden kalbimden vuruyorum...