Ey hayat
varlığın ödülümdü, yokluğun sadakatim...

...


İlk yakınım bir plasentaydı
Sonrası ağlamaksız bir yolculuk ameliyathanede
Kuvözdü belki annem
Ve vasi/m yaşam





Sorular soruyorsun doktor
Göbek bağıma iniyorsun ilk ağrısız acıma
Her şırınga bir damar yolu açarken elimin üzerinden
Bir damla kan, bir damla daha sıçrıyor ruhuma
Duvarlara dalıyorum sessizce şeffaf ve kırmızı benekli
Yavaş ve ağırca perdeleniyor
Çocukluğumun düşleri



Halüsinasyon deme doktor
Yalan mıydı Mira
Hayal miydi gözlerine yattığım dejavu
Fısıldadığı ıslığı kulağıma
Yönsüz bir uçurtmanın rüzgara takılmış nefesi miydi
Neydi bu
Misinadan ipi keskin bir sarmaşık gibi
Dolanan diz kapaklarıma


Girmeyin koluma!
Babam desteksiz yürümeyi ve kendi omzumda ağlamayı
Öğretti bana



En iyisi susturalım terapileri
Ben bir ömrün termal zamanındayım
Sessiz ve yalnız kalmalıyım
Huzurla


Bak yukarı
Göğe bak sen inkar etsen de
Göreceksin gökyüzü nedimeler dolu
Ve smokinli havariler
Bu dejavu ve Mira’nın vuslat merasimi


Hâlâ bir isim bulamıyorsun bu gizli yaraya
Kim bilir belki…
Belki prematüre başlangıcımın
Kuvözdeki yaşamımla kesişen iç (d)çöküşleri...



de_soulmate