Kimsin sen, nesin?
Yapıştın yakama, bir bırakmadın gittin
Kurtulayım senden dedim, olmadı
bir kitap açtım
Baktım her sayfada yine Sen.
Elleri cebinde bir yandan gülerek, çapkınlığa çıkmış küçükler gibiydin.
Bazen de annesinden şeker isteyen muzur çocuklar gibi.
Bir de utanmadan "resimli kitaplar daha güzeldir" deyip şaşkınlığına devam ettin.
Bir hışımla kapattım kitabı.

Uyuyayım dedim, göz kapaklarımı bile Sen kapattın
sonra gördüğüm o karanlıkta Sen vardın
Yalnızdın.

Çantamı alıp çıktım sokağa
Seni de evde bırakırım dedim hem.
Yolların uzunluğunca yürüdüm
bu kalabalıklar ortasında.
Bu defa ben getirdim aklımın en merkezine Sen’i
Ne kalabalıktık biz seninle!
Hatırlasana.
Ama en çok da Sen.
Bana gelince yalnızlığını anlasan da, gittiğinde hep kalabalıktın.
Elzem olan da buydu ya.
Peki ya şimdi kalabalıklığını dindirecek bir ’Ben’ kaldı mı sende?
Yoksa hala meşgul müdür yalnızlığın benden gitsen de?

CEMİLE SÖNMEZ