Kimsecikler bilmiyordu onu sevdiğimi
Su uyuyordu nilüfer çiçeklerinin koynunda
Şırıltılar şeklinde geliyordu horlamaları
Gül uyuyordu bülbüller ormanında

Hiç kime görmüyordu
Öpüşmeleri ve koklamaları
Nefeslerin birbirine karıştığı sarıp-sarmalamaları
Ay uyuyordu kara geceliklerinin koynunda
Heyhat...
Birdenbire delindi dehliz
Ay aydınlık oldu yer, gök, deniz…
Ödüm koptu bilecekler diye onu
Şükür ki
Ardı sıra bırakarak ışıklı bir iz
İdraki imkânsız bir hızla
Fener alayı gibi geçti bir yıldız
Kolunda pırıl pırıl bir kızla…

Kimsecikler duymuyordu onu sevdiğimi
Kar uyuyordu pamuksu bulutların koynunda
En büyük korkum ’Ölüm’ denen o usta hırsız
Bilirim, gücü her şeye yeter ve sınırsız!

Gıcıklık eder, söyler
Veya
Farkında olmadan ağzınızdan kaçırırsınız
Bu sebepten olmaz...
Size de diyemem
Gücenmeyin ne olur
Okuyun ve unutun onu sevdiğimi...
Hatta uyuyun...

Antakya,
06 Aralık 2011
Ali ASAFOĞULLARI