bir gün kopardılar seni toprağından
sordun şimdi ben ne yaparım.
amcanın oğlu vardı
birde iki göz odası kenar mahalleninde kenarında.
gel dedi sana
bir gözüm senin olsun bir istanbul baharında.
çok duydun da ismini görmek bugüne nasipmiş dedin
çok sevdiğin köyünü bırakıp gittin.
belki çocukluğun geldi aklına
belki kaybettiğin anan baban
belki dostun ,sırdaşın.
belki sevdiğin vardı kaldı arkada
belki senden cok önce gitti.
ama bilirim en çok kardeşlerini düşündün.

yaz gecesi, pırıl prırıl ışıldıyor gökyüzü
bakıyorsun ya anlamıyorsun bir türlü
gecenin içindeki ışıltıları.
sonra bir ses uzaklarda
bir ses yaklaşıyor
yaklaştıkça yakıyor yürekleri
ağıt bu
kardeşlerinin ağıtı.
vurmuşlar kardeşlerini
bir kurşunun soğukluğu öldürmüş onları
ve bir töre nin sıcaklığı.
titreyerek yaklaştın yanlarına
dokundun
tanıdığın bu tenler sıcakdı hala.
ve baktın gökyüzüne haykırdın
birşeyler bekledin karanlığı yaran aydınlıktan.

bilirim en çok kardeşlerini düşündün
ve gözyaşların döküldü tane tane avuçlarına.
gidesin gelmedi düşündükçe
ama ne yaparsın git dediler
güzel köyünü kaderine terk ettiler.


amcaoğlun memed bir güzel anlattı sana şehri
gösterdi vapurlarını, evlerini, camilerini.
birde iş buldu sana
sigortasızdı ama
iş bulmuştu ya sen dua et ona.
sonra birgün iskelesinde kadıköyün
beklerken gelmesini vapurun.
dalga geçti üç beş züppe senle
bize benzemiyorsun diye.
kırıldı gururun
kalktı yumruğun.
meydan da yediğin dayağa
eklenince karakol

baktın gökyüzüne haykırdın
birşeyler bekledin karanlığı yaran aydınlıktan.

İLKER ŞAHİN
05.12.11