KALDIRIM TAŞI

şöyle anlatıyor kaldırım taşı
yılları o da sayamaz olmuş
ilk zamanlarını hatırladığında
üzerine basanları şöyle anımsadığında
hani takılıp sendeleyenleri
bazende koşuşturanları
annesinin elinden sımsıkı tutunmuş
elindeki elma şekerinden bana da sunanları
bozuk parasını düşürüp
eğildiğinde selamlaştığımız
eskimiş pabuçlarıyla
delinmiş tabanlarıyla
bana daha da yakın olanları
akşam olduğunda sessizliğin içinde
güven veren sokak lambasının eşliğinde
etrafı süpüren gecenin insanları
bazen kimsesizlerin durağı sokağımız
biz onları izlerken üzülerek
onların çoğu aç ve çaresiz
üşüyen ellerini ovuşturmakta
bir de diğerleri
sokağımızın müdavimi kediler köpekler
onlar asla kavga etmezler
yabancı bir misafir gelene kadar
sahip çıkarlar bölgelerine
korurlar adeta biz sokağın daimlerini
küçüklerin büyüdüğünü
gençlerin olgunlaştığını
sevgiyle paylaşanların mutluluğunu
yerden en güzel biz görürüz
yaşarken bunu göremeyenlerden daha çok

Mehmet Gücüyener.