bilmem ki varmıydı hikayen
hep sessizdin
artık bir hamağın ipini tutmayacak gövden
elimde bir kitap, uzanmayacak bakışlarım göğe uzanan dallarına
kediler rehin kalmayacak kolunda
gülemeyeceğiz gizliden
yağmur damlalarıyla şımarmayacak, yaprakların
ne kadar ihtiyar deseler de sana
çocuktun sen ve
vardı kalbin
beni affet..o sabah hastanedeydim
sana yetişemedim...

....



bazen veda edersin bilmeden
ilk kez sarılırmış gibi sarılırsın ve ilk kez görüyormuş gibi gülümsersin
tıpkı bahçedeki ıhlamur ağacını öptüğüm gibi
belki görmeseydim üzerindeki çentikleri
sarılmayacaktı kollarım gövdesine
merhamet asılmayacaktı dudağıma öksüz bir çocuk gibi,
öpmeyecektim




nerden bilirdim oysa
ertesi gün kesileceğini
hissetmiş miydi
kim bilir dallarının dili olsa anlatabilirdi
omzuma düşen o sarı yaprak
yoksa onun elimiydi
gitme
ya da ölmek istemiyorum der gibi




nerden bilirdim
bir elektrikli testereyle
bütün güzel anılarımın yerlere devrileceğini



arkadaşımdı o
dert ortağımdı
ne çok hatıramız vardı gölgesinde
babam vardı mesela
ve ıhlamur kokusuyla sarhoş olduğumuz yaz akşamları
ikimizde veda etmiştik aslında o pazar günü
sarılıp öpmüştüm onu acıyan çizgilerinden
bilmeden öleceğini




o yaprağını bırakmıştı omzuma
sanki iyi bak kendine
beni unutma
der gibi....



de_ soulmate
ikibinonbir