Zamanı,takvimden hoyratça savuruyorken ben,
Aylarıma yıl olmuştun da gelmiştin sen,
Adım-adım,kaçar adım uzaklaşıyorken kendimden,
Son durağım,çıkmaz sokağım gibi karşımda bitipte geldin,
Mutluluğu arkana alıpta geldin...
Zemheride yaprak yaprak kuruyup toprağa düşerken,
Toprağı kırıp,karları eritip kardelen olup ta geldin sen,
Bu şehir karbonmonoksite ve azota teslim etmişken özgürlüğünü,
Bir tebessüm olmuştu...
Bir tebessümün olmuştu uzatan,şu kısacık ömrümü,
Nefes nefes içime dolupta geldin...
Yağmur olup sağnak-sağnak,rahmetle yağıpta geldin...
Düşmüşken hatta ölmüşken ben,
Sen umudu peşine takarak,ölümü utandırarak,
Ve aşk’ı kıskandırarak geldin...
Bir çağ kapayıp,bir çağı açarak geldin...
Tükenmeyen kalemlerle,tükenmişliğimi yazarken,
Gözlerimin yaşları kururken,
Pul pul,içim içime dökülürken,
Tatlı bir telaş olupta geldin...
Derdimi,kederimi urganlara asıpta geldin...
Ve baharda cemrenin toprağa düştüğünde,
Aşıkların el ele dolaşıp gülüştüğünde,
Papatya falları hep ’Seviyor’ çıkarken de,
Sen güneş gibi doğupta geldin...
Karanlığı yırtıp, boğupta geldin.

Ne iyi ettin de geldin.
Sevgilim hoşgeldin,mutluluk verdin..
SEVGİLİM HOŞGELDİN,AŞK VERDİN..!
|Çağlar Öcal°